Zooman

Verenigde Staten 1995. Drama van Leon Ichaso. Met o.a. Charles S. Dutton, Cynthia Martells, Khalil Kain, Vondie Curtis-Hall en CCH Pounder.

Een tv-film die tot nadenken stemt. Het scenario is van Charles Fuller die ooit de Pulitzer Prize kreeg, naar zijn toneelstuk uit 1978, getiteld [KL]Zooman and the Sign[KLE]. Deze prangende film is tamelijk realistisch. Hij gaat over een schietgrage gek, die de frustratie en de opgekropte woede van de zwarte Porto Ricaanse gemeenschap in Brooklyn, New York, symboliseert. Er wordt rechtstreeks in de camera gepraat. Zooman (Kain) is een nare, kwaadaardige tiener, die zich schuldig maakt aan een hoop kleine vergrijpen en de straten onveilig maakt door met een geladen pistool te zwaaien. Hij raakt betrokken bij een schietpartijtje tegen een concurrerende straatbende en doodt per ongeluk met een zwerfkogel een meisje dat op de stoep zit. De van elkaar vervreemde ouders, Reuben (Gossett, Jr.) en Rachel (Martells), moeten veel doormaken als ze het verlies van hun dochtertje willen verwerken, want iedereen in de buurt houdt zijn mond, terwijl men heel goed weet wie het gedaan heeft. Reuben, zijn neef Emmett (Dutton) en hun vriend Ash (Pounder) komen speciaal uit Boston aangereisd om Rachel te troosten. Reuben en Rachel hebben nog een zoon, Victor (Harper), die nog een tiener is. Hij is vast van plan zijn zusje te wreken. In de finale krijgt de kijker de onvermijdelijke boodschap dat er nog heel wat achterlijke mensen het heft in handen hebben. Gossett, Jr. en Kain zijn uitstekend, maar ook de rest van de rolverdeling is zeer goed. Ichaso heeft met het nodige inzicht geregisseerd en houdt alle emoties binnen de perken. Fuller is erin geslaagd om een gezinstragdie, liefde en een zinloze misdaad in een pakkend verhaal te brengen, terwijl hij de angstige gemeenschap die geen verantwoording durft te nemen en de waarheid niet onder ogen wil zien, zeker niet spaart. Technisch steekt het perfect in elkaar.