'Ik weet al sinds Metaal en Melancholie (1992) dat ik lange documentaires wil maken. De structuur wijst vanzelf naar een bepaalde lengte. Een schrijver weet toch ook of hij een novelle gaat schrijven of een roman. De laatste tijd dreigde de lange documentaire een bedreigde diersoort te worden. Gelukkig hoorde ik op de begrafenis van Netty Rosenfeld dat er volgend televisieseizoen nieuwe slots voor de lange documentaire bijkomen. Want als je van tevoren weet dat je film niet langer dan 50 minuten kan worden, maak je geen Ondergronds Orkest of Crazy . Dan kies je voor een heel andere inhoud.
Ondergronds Orkest duurt oorspronkelijk 108 minuten, en bij Arte hebben ze dat ingekort tot 60 minuten. Dat zijn twee totaal verschillende films geworden. De eerste is een film over ballingschap, terwijl de Arte-versie een galerij van metro-muzikanten is geworden. De twee versies werden in Frankrijk ook heel anders besproken. De lange versie, die in Parijs in de bioscopen draaide, vond iedereen prachtig, terwijl de recensenten over de tv-versie zeiden dat ze zoiets al veel vaker hadden gezien.
Ik vind dat een lange documentaire net zoiets is als een speelfilm. In de eerste 10, 12 minuten maak je afspraken met de kijker. Hoe gaan we kijken, waar gaat het over, wie gaan we volgen? Die belofte moet je dan wel inlossen. Dat lange documentaires voor televisie wel worden ingekort en speelfilms in de regel niet, zegt veel over de macht van de speelfilm ten opzichte van de documentaire.'