Idee
Van der Hout: 'We vonden een merkwaardig stukje archiefmateriaal:
een Jezusbeeld waarvan de afgebroken arm nog aan het kruis hing te bungelen. Als
je zoiets zelf verzint roept iedereen dat het kitscherig en bombastisch is. Nu
is het echt en kan het wel.'
Archief
Van der Hout: 'De film heeft
twee verhaallijnen: de een van de vader, de ander van de zoon. Het verhaal van
de vader wilden we oorspronkelijk compleet met archiefbeelden vertellen, maar
dat bleek onmogelijk. De man moest een hoofdpersonage zijn waarmee je je als
kijker kunt identificeren. Hij moet daarom een paar keer in beeld komen.
Bijvoorbeeld wanneer hij met een roetzwart gezicht in Rotterdam uit de trein
stapt. Zo'n beeld vind je natuurlijk nooit, dus moesten we het ensceneren. Ik
vond het ook een uitdaging om het echte archiefmateriaal dienstbaar te maken aan
een fictief gegeven. Geen enkel beeld vertelt op zichzelf genomen de waarheid.
Daar wou ik met mijn film op wijzen.'
Muziek
Schrover: 'Alle muziek
is gemaakt door De Kift. De bandleden spelen ook in de film en zingen de liedjes
. Sommige mensen noemen De arm van Jezus een musical, maar dat genre associeer
ik toch eerder met dansnummers en lichte intermezzo's. Bij ons gaat iedereen
juist op de meest dramatische momenten zingen. De scène met de Berend Botje-
cover valt daar een beetje buiten. Die moest vervreemdend zijn en hallucinant,
maar ook het verhaal verder helpen. Een beetje à la Dennis Potters The Singing
Detective.'
Idolen
Schrover: 'Roman Polanski is een held voor mij. De
donkere kamer in Le locataire, waar het hoofdpersonage nooit meer uitkomt, daar
hebben we goed naar gekeken. Overigens zonder de scène te willen imiteren.
Terrence Davies, daar hou ik ook erg van. Schitterend hoe hij met licht omgaat
in een film als Distant Voices, Still Lives.'
Van der Hout: 'We hebben ons
ook sterk laten inspireren door Friedrich Murnau's Faust. Net als Faust gaat De
arm van Jezus over donker en licht. Maar zo goed als Murnau kunnen we natuurlijk
nooit doen.'
Droom
Van der Hout: 'We willen heel graag een zwijgende
film maken. Er ging toch wat verloren bij de overgang naar het geluid. De films
uit het Duitsland van de jaren twintig bijvoorbeeld, veel van de oorzaak-gevolg
relaties komen daar helemaal tot stand via de beelden. Via de montage. De
kadrering. Kijk maar naar Murnau, maar ook naar de plattere amusementsfilms. Dat
willen wij ook.'