Persoonlijke verhalen wil regisseur Daniele Gaglianone (1966) vertellen. Het arme en vervallen industriegebied uit Nemmeno il destino, waar twee middelbareschoolvrienden proberen te overleven, kende hij nog van zijn eigen jeugd.

Idee voor de film
'Een jaar of vijf geleden las ik het boek van Gianfranco Bettin, dat ook Nemmeno il destino heet, en ik was geraakt door de sfeer in het boek. Het verhaal speelt zich af net buiten de grote stad, in een arme arbeidersbuurt waar veel fabrieken leeg staan. Dat was net als de plek waar ik ben opgegroeid. Ik had, gelukkig niet, de problemen die Allessandro met zijn misbruikte moeder en Ferdi met zijn alcoholische vader hadden, maar ik had wel vrienden met dergelijke problemen. Van de drie beste vrienden die ik toen had is er eentje dood, zit er een in de gevangenis, en werd de derde politieman.'

Sound and Fury
'The Sound and the Fury van William Faulkner speelt een belangrijke rol in mijn film. Het is het soort boek dat iemand als Ferdi mooi vindt, simpel en alleen al vanwege de krachtige titel. En thematisch sluit het natuurlijk erg aan bij wat ik wilde laten zien. Het is een boek over familie, over dingen die verloren gaan en over eenzaamheid. Faulkner wordt helemaal niet genoemd in Bettins boek, terwijl er wel veel referenties aan andere boeken en films in zitten. Toen ik hem mijn film liet zien was hij met stomheid geslagen. Faulkner liep als een stroom onder zijn eigen verhaal, vertelde hij, maar hij noemde hem opzettelijk niet in de tekst, omdat hij zich niet wilde meten met deze gigant. Het was een heel emotionele vaststelling dat, hoewel ik veel aan het boek veranderd heb, we allebei op het spoor van Faulkner zaten.'

Idolen
Ik zeg altijd dat er wat mij betreft twee soorten films zijn. De films waarvan de regisseur bij je in de auto stapt en een verhaal begint te vertellen. En die waarvan de regisseur je kidnapt en meeneemt naar een plek waar je niet naartoe wilt. Hoewel ik niets tegen de films van de eerste soort heb, kijk ik toch het liefst naar de kidnappers. Namen? Tarkovsky, Lynch, Kiarostami , mensen van dat kaliber.'

Ambities en filmen in het Italië van Berlusconi
'Ik hoop dat ik trouw aan mezelf kan blijven. Ik probeer in mijn films heel persoonlijke gevoelens over te brengen, en ik wil anderen meenemen op mijn reis . Maar in het Italië van nu is dat erg moeilijk. Het land is veel armer dan ze ons op televisie vertellen. Italië heeft ongeveer evenveel inwoners als Frankrijk. En toch worden er daar zo'n 200 films per jaar gemaakt en bij ons maar tachtig. En dat was vorig jaar. Dit jaar zullen het er misschien twintig zijn. Veertig als ik optimistisch ben.'

Nemmeno il destino wordt vertoond op
Dinsdag 1 februari, 13.00 uur, Pathé 4
Donderdag 3 februari, 10.00 uur, Cinerama 1
Zaterdag 5 februari, 15.00 uur, Cinerama 1