Twee Chinese jochies die in Maleisië opgroeien zonder een moeder. Dat zou de basis kunnen zijn van een hartverscheurend melodrama, maar de 28-jarige Liew Seng Tat maakte er in zijn regiedebuut een fraaie, ingehouden studie van eenzaamheid en verwaarlozing van. De vader laat zijn twee zoons aan hun lot over, en zonder dat ooit expliciet te maken laat Seng Tat zien wat dat inhoudt.

Idee?
Seng Tat: ‘Ik kwam op het idee voor deze film nadat ik een artikel had gelezen van een journalist die naar Japan was gegaan en had gezien dat mensen daar op moederdag een rode, of een witte bloem kregen opgespeld. Rood wil zeggen dat de moeder nog leeft, wit dat de moeder is gestorven. Die journalist was erg verdrietig, omdat hij toen ook een witte bloem moest opspelden. De film heet Flower in the Pocket, omdat het in mijn film niet duidelijk is of de moeder van de twee jongens dood is of nog levend.
Oorspronkelijk wilde ik laten zien hoe de kinderen op zoek gaan naar hun moeder , maar toen ik begon te schrijven ontdekte ik dat ik het proces van zonder moeder opgroeien veel belangrijker vond.’
   
Broertjes…   
‘De jongens die uiteindelijk de twee broers van 7 en 9 jaar oud spelen waren geen professionele acteurs, die heb ik in scholen gevonden. Kindacteurs kan je regisseren, maar dat was met deze jongens onmogelijk. Het duurde ook even voordat ze zich niet meer bewust van de camera waren. We hebben van alles geprobeerd om de twee zich prettig te laten voelen op de set. We hebben ze hun eigen speelgoed mee laten nemen, lieten ze zelfs slapen onder hun eigen dekens. En dat hielp. Ze hebben het heel goed gedaan. Heel naturel. Het zijn geen broers , maar ik ben geen moment bang geweest dat de twee het niet met elkaar zouden kunnen vinden. Ik ken kinderen. Als je er twee in een kamer zet zijn ze in het begin misschien stug en schuchter, maar als je ze alleen laat en je komt een uur later terug, dan zijn ze aan het spelen alsof ze al hun hele leven vrienden zijn.’

Idolen?
‘Ik vind veel regisseurs goed. Maar de twee die mij het meest hebben beïnvloed, en van wie ik het niet vervelend vind om dingen te kopiëren, zijn Takeshi Kitano en Stephen Chow. Van Chow hou ik vanwege zijn dialogen. Die zijn in het Oosten zo populair dat je vaak teksten uit zijn films op straat hoort. En van Kitano vind ik vooral zijn droogkomische humor zo leuk.’

Ambities?
‘Ik wil geen film maken die niet is zoals ik. Ik wil persoonlijke films maken. En Maleisische films, al willen ze hier veel liever actiefilms zien. Ik hoor vaak dat ze mijn film te traag vinden. En toch, als ze dan een tweede keer kijken zien ze een boel dingen die ze de eerste keer hebben gemist. En dan vertellen ze me dat ze blij zijn dat ze de film een tweede kans hebben gegeven.’

Filmen in Maleisië?
‘Ik hoor bij de zogenaamde onafhankelijke filmmakers in Maleisië. En we doen het erg goed op internationale festivals. Daar worden we dan aangeduid als regisseurs van de Malaysian New Wave, maar dat is een term die bij ons in Maleisië niet gebruikt wordt. Daar zijn ze helemaal niet met ons bezig. Eigenlijk alleen maar met geld verdienen. Deze film won een belangrijke prijs op het festival in Pusan, maar dat zei mijn landgenoten niets . Sterker nog, omdat in mijn film overwegend Chinees gesproken wordt, en niet Maleis, beschouwen ze mijn film als een buitenlandse film! Kortom: persoonlijke films maken in Maleisië is niet eenvoudig, maar ik zou me geen andere films kunnen voorstellen.’

Flower in the Pocket wordt vertoond op:
Maandag 28 januari, 16:00 uur Pathé 7
Zaterdag 2 februari, 16:00 uur Pathé 7