Noa Ben Hagai is dolblij dat haar eerste documentaire gelijk voor het IDFA werd geselecteerd. Maar het is ook een dubbel gevoel, want terugkijkend had ze de film liever niet gemaakt. In Blood Relation gaat ze na het vinden van een reeks brieven van haar groottante Pnina – die op veertienjarige leeftijd in Israël verdween en later met een Arabier bleek te zijn getrouwd – op zoek naar onbekende familieleden in de Palestijnse gebieden. Een gelukkige hereniging tussen de joodse en islamitische tak van de familie volgt, maar al snel blijken de onoverbrugbare verschillen (rijk-arm, vrij-bezet) echte verwantschap in de weg te staan.

Idee?
‘Ik was geschokt toen ik de brieven van mijn groottante vond. Ze waren al die tijd voor mij verborgen gehouden, het was een groot geheim in de familie. Ik wist meteen dat ik dit verhaal moest vertellen. Toen ik van de filmacademie van Jeruzalem kwam besloot ik dat dit mijn eerste film zou worden, maar ik had niet gedacht dat ik familieleden zou vinden in de Palestijnse gebieden. Ik wilde overigens niet dat het een politieke film zou worden over de bezetting, daarover is alles eigenlijk wel gezegd. Ik denk ook dat het een universeel verhaal is. In veel families heb je immers een zwart schaap.’

Spijt?
‘Ik heb wel spijt ja dat ik deze zoektocht ben gestart. Ik kan niet zeggen dat er iets goeds uit deze film is voortgekomen. Ik was erg naïef, ik dacht dat we erg close zouden worden. Ik realiseerde mij pas later dat het door de bezetting nooit zou kunnen werken. Wij hebben alles, zij niets. Het maakt dan niet uit of je familie van elkaar bent.‘

Idolen?
Werner Herzog. Ik hou erg van zijn documentaires, net als zijn fictie overigens. Wat ik er zo goed aan vind is dat hij altijd zijn eigen visie geeft, hij speelt zelf een grote rol in zijn films.

Ambities?
‘Ik weet eigenlijk niet of ik ooit nog een documentaire zal maken. Blood Relation heeft vier jaar van mijn leven gekost. Werken met acteurs is niets voor mij, dus fictie valt ook af. Ik zou misschien wel nog een komische documentaire willen maken. Er zijn maar weinige grappige docu’s, en ik wil wel uitvinden hoe je een tragisch verhaal kan vertellen en het publiek toch kan laten lachen.’

Een van de programmaonderdelen tijdens dit IDFA is ‘niet normaal’. Heeft u bij het maken van uw films ooit gedacht: dit is niet normaal!?
‘In mijn land is eigenlijk elke situatie abnormaal, door de bezetting.’

Nog te zien tijdens IDFA:
VR 27 november, 13:30 uur, Munt 09