Idee?
'Met deze film wilden we een gevoel uitdrukken
waar eigenlijk geen woorden voor zijn. Zoiets als melancholie, vervreemding,
eenzaamheid met tegelijk het besef dat je niet alleen bent in dat gevoel. Het
idee voor de film is ontstaan vanuit mijn vorige film, waarin Sofia Espinosa ook
de hoofdrol speelde. Naar aanleiding van die film hebben we veel gereisd samen
en we leerden elkaar heel goed kennen. Ik zie haar nu als mijn kleine zusje. In
gesprek kwamen we op onderwerpen zoals leven in het buitenland en het zoeken
naar betekenis in het leven zoals je dat doet als je begin twintig bent.'
Invloeden?
'Ik denk dat ik mij het meest laat beïnvloeden door
literatuur. Ik heb literatuur gestudeerd. Ik lees veel poëzie, bijvoorbeeld
Silva Plath, maar ik hou ook erg van film hoor. Wong Kar-Wai en Jim Jarmusch
vind ik bijvoorbeeld geweldig.'
Wat kan je zeggen over de
sneeuw in de film?
'Als Mexicaan zie je in principe nooit sneeuw
. Het feit dat Alicia de sneeuw per se wil zien is daarom metaforisch. Ze wil
dit abstracte fenomeen zelf ervaren. Dit heeft ook te maken met psychologie waar
ik me voor interesseer, en daarin wordt gesproken over het klimaat van emoties
. Het klimaat, maar ook het landschap en de emoties zijn één.'
Ambities?
'Ik wil dit jaar een grotere film maken. Niet groter
in de zin van budget of een grotere crew, maar groter in de zin dat ik wil
groeien samen met de mensen waar ik mee werk. We zijn een familie geworden. Deze
film was een experiment, hierop willen we samen verder bouwen.'
Filmen in Mexico?
'In bijna elk land, ook in Mexico, zijn er
fondsen en instituten die de dienst uitmaken. Het zijn dezelfde mensen via
dezelfde processen die beslissen welke films doorgang krijgen. In mijn ogen
verlamt dit de creativiteit. Deze film heeft dat allemaal omzeilt. In Mexico is
er een nieuwe generatie die zeer persoonlijke films maakt buiten het systeem om
. Met als beste voorbeeld Paz Fabrega, die vorig jaar een Tiger Award won met
zijn film
Agua fría de mar.'
Te zien in Rotterdam:
Zo 30 16:30
PA4
Ma 31 13:30 PA4
Wo 2 19:30 PA4
Wa 5 19:15 PA3
Met haar korte film Watching it Rain won Elisa Miller (1982) in 2007 een Gouden Palm tijdens het filmfestival van Cannes. Haar eerste lange film is met 67 minuten de kortste film in de strijd om een Tiger Award. In experimentele stijl wordt een gevoel van onthechting geschetst, zoals de 19-jarige Alicia dat ervaart nadat zij haar ouderlijk huis in Mexico verlaat voor avonturen in het buitenland. De aversie van Elisa Miller tegen de gevestigde orde in de filmwereld, maakt niet dat ze zich misplaatst voelt in de competitie die beslist wordt door een aantal filmdeskundigen: ‘Ik bewonder de jury van Rotterdam, alleen al het feit dat ze mijn film gaan kijken is cool.’