Regisseur Daniele Luchetti stelde vast dat arbeiders in de Italiaanse cinema maar op twee manieren worden afgebeeld. Als mensen die boven zichzelf uitgetild moeten worden, of om ze belachelijk te maken.

La nostra vita, Daniele Luchetti’s opvolger van de arthouse hit Mio fratello è figlio unico (2007), was de enige Italiaanse film in competitie in Cannes dit jaar. Het energieke drama over een sappelende aannemer die zijn vrouw verliest en blijft zitten met drie kinderen, dreigde geruisloos van het toneel te verdwijnen totdat hoofdrolspeler Elio Germano tijdens het verdelen van de prijzen ineens tot beste acteur van het festival werd uitgeroepen. Een eer die hij overigens moest delen met Javier Bardem (Biutiful).

Luchetti kwam op het idee voor het verhaal toen hij een documentaire maakte over sociale woningbouw in Ostia, een plaatsje onder de rook van Rome.
Luchetti: ‘Ik had een bepaald idee over wat ik zou aantreffen in de huizen van de mensen die daar werkten, maar het was totaal anders dan ik verwacht had. Natuurlijk, ze waren arm, maar ze klaagden niet. En de familiedynamiek was precies dezelfde als in mijn eigen bourgeois leven. En toen begreep ik dat arbeiders in de Italiaanse cinema maar op twee manieren worden afgebeeld. Met ideologische motieven, als mensen die boven zichzelf uitgetild moeten worden, of om ze belachelijk te maken.
Tijdens de documentaire kwam ik een alleenstaande vader met drie kinderen tegen. Hij leefde in een huis met één matras en een stapel Supermancomics. Hij vertelde me dat hij zijn kinderen ’s avonds uit die boekjes voorlas en zei dat hij Superman was, die ze had meegenomen naar dat prachtige huis. Dat beeld van die vader op dat bed inspireerde mij om deze film te maken.’

De beste scène van de film is als Claudio, de vader, op de begrafenis van zijn vrouw door zijn tranen heen een lied zingt. Luchetti plaatste die scène zo’n tien minuten na het moment dat duidelijk wordt dat zijn vrouw overleden is. In die tien minuten lijkt het alsof Claudio gewoon doorgaat met zijn leven. ‘We hebben heel lang nagedacht waar we die scène zouden neerzetten,’ vertelt Luchetti: ‘Het was veel logischer geweest als we hem vlak na de dood hadden gezet, maar dat is de televisie-aanpak. Ik wilde laten zien hoe gedesoriënteerd Claudio door haar dood was. Alsof hij het zich ineens weer herinnert. En toen beseften we dat we die desoriëntatie ook bij de kijkers oproepen.’

Het liedje dat Claudio zingt is ‘Anima fragile’ van volkszanger Vasco Rossi. Luchetti: ‘Rossie is de man van het volk. Hij vult hele stadions in Italië. Veel mensen identificeren zich met zijn songs. Het probleem voor de arbeidersklasse in Italië, en waarschijnlijk overal ter wereld, is dat ze vinden dat ze dezelfde dingen moeten hebben als de rijken. Een grote tv, computers, meerdere vakanties. En dus lenen ze geld, zodat ook zij die dingen kunnen kopen. Ze hebben geen toegang tot cultuur, krijgen geen of nauwelijks onderwijs, en toch zitten hun huizen vol met de symbolen van rijkdom. Zijn dat de Berlusconi-stemmers? Ik denk dat iemand als Claudio voor Berlusconi zou hebben gestemd, maar dat wilde ik nergens in mijn film hebben. Ik wilde dat hij sympathiek zou zijn!’

Te zien in Rotterdam:
za 29-1 16:00 Pathe 1
zo 30-1 12:00 Cinerama 5
vr 4-2 20:00 Cinerama 6
za 5-2 22:00 Schouwburg Grote Zaal