Na de culthits Shaun of the Dead en Hot Fuzz wordt de ‘Cornetto-trilogie’ van regisseur Edgar Wright en acteurs/coscenaristen Simon Pegg en Nick Frost afgesloten met The World’s End. Een film vol absurde humor en sf-spektakel, die volgens de makers toch heel persoonlijk is.

Edgar Wright:
‘De proloog van The World’s End, waarin een vijftal pubers op kroegentocht gaat, is helemaal autobiografisch. In het dorp waar ik opgroeide waren twaalf pubs, en mijn vrienden en ik hadden op een avond het plan opgevat overal één pint te gaan drinken. Dat haalden we natuurlijk niet, na de zesde lag ik al te kotsen. Toen ik een paar jaar geleden weer eens in mijn geboortedorp kwam - we hebben Hot Fuzz daar opgenomen - dacht ik terug aan dit verhaal, en vroeg ik me af hoe het zou zijn om die kroegentocht nog eens over te doen met die jeugdvrienden . Dat werd het uitgangspunt van deze film. Volgens mij kent iedereen dat gevoel wel: je komt terug in je oude dorp en ogenschijnlijk is er niks veranderd, maar intussen voelt alles anders. Een beetje creepy, alsof je in Invasion of the Body Snatchers of The Stepford Wives bent beland. Daar komen dus de sciencefiction-elementen in de film vandaan.’

‘Ik hou van films die zich op één dag afspelen , zoals The Swimmer, After Hours en Dazed and Confused. De hoofdpersonen in zulke films hebben meestal een duidelijke missie. Zoiets moest de kroegentocht in deze film ook worden, een soort Arthuriaanse queeste. Vandaar al die klassiek aandoende pubnamen. Die hoefden we niet te verzinnen; Engelse kroegen hebben altijd van die bullshitnamen die nergens op slaan: The Trusty Servant, The King’s Head. We hebben gewoon de leukste uitgekozen. Ja, zelfs The Famous Cock bestaat echt.’

‘Dat we deze drie films de Cornetto-trilogie hebben genoemd, is maar een geintje natuurlijk. In Shaun of the Dead vraagt Nick op een zondagmorgen om een Cornetto tegen zijn kater - dat komt uit mijn eigen tienertijd, toen was zo'n ijsje mijn standaard anti-katermiddel. Vervolgens kregen we bij de première van de film allemaal gratis ijs van de fabrikant. Te gek, dachten we, we maken er een running gag van. Al was het misschien lucratiever geweest om een terugkerende Ferrari-grap te verzinnen.’

Simon Pegg:
‘Nick, Edgar en ik zijn al heel lang vrienden, en die vriendschap staat aan de basis van alles wat we samen maken. Dat geeft deze films iets authentieks, denk ik. Ook al stoppen we ze vol grappen en genre- elementen, stiekem gaan ze over kleine, menselijke thema's, over relaties en zo . Shaun of the Dead is een romantisch verhaal verpakt als zombiefilm. Hot Fuzz is een actiefilm over vriendschap. En achter de sciencefiction van The World’s End zit een bitterzoet verhaal over volwassen worden en nostalgie.’

‘Wat overigens niet betekent dat we die genre-elementen minder serieus nemen. We doen echt ons best films te maken waar je als kijker enorm veel plezier aan beleeft, en die je rustig vier of vijf keer kunt bekijken. Sommige grapjes zijn bewust bedoeld om pas bij een tweede keer te begrijpen. Ook de actie nemen we heel serieus; Edgar wilde niet van die hectisch gemonteerde blockbuster-actie, maar mooie, lange takes. Dus moesten de bewegingen nauwkeurig gechoreografeerd worden, en moesten we als acteurs veel trainen. We kregen hulp van een van de stuntcoördinators van Jackie Chan, dat was geweldig.’

‘Een complicerende factor in die actiescènes, was dat onze personages steeds zatter werden. Zoiets moet je natuurlijk geloofwaardig spelen: na vier pints vecht je anders dan na acht pints . En dan is mijn personage, Gary, uit zichzelf ook al een heel opgefokt mannetje , een soort Tasmaanse duivel. Ja, hij is inderdaad een behoorlijke eikel. Dat was leuk om te spelen hoor. Na de opnames bleef ik vaak nog even in m’n rol om Nick te stangen, die werd er helemaal gek van.’

Nick Frost:
‘Toen we vóór de opnames de scènes met elkaar oefenden, werd ik wel een beetje zenuwachtig van de manier waarop Simon zijn rol speelde. “Ga je het echt zo doen?” zei ik tegen hem, “Dat is fucking irritant !” Maar tegelijkertijd vond ik het heel dapper dat Simon dat aandurfde. Het maakt Gary een nog tragischer personage. Hij is altijd een puber gebleven, terwijl zijn vrienden volwassen zijn geworden.’

‘Mijn personage Andy is de enige die aanvankelijk niet aan het bier gaat; hij staat al een paar jaar droog. Hij is heel voorzichtig, maar kan de verleiding op den duur toch niet weerstaan en gaat dan na een paar shots meteen helemaal los. Dat is enigszins op eigen ervaringen gebaseerd: als twintiger heb ik op zeker moment een paar jaar niet gedronken. Tot ik een avond doorbracht in een kroeg – die niet toevallig The World’s End heette – waar ik meteen vier pints en een fles whisky dronk. Simon moest me komen halen en uiteindelijk zijn we in ons ondergoed naar huis gelopen.’

‘Eigenlijk is de vriendschap tussen mij en Simon en Edgar in al die jaren amper veranderd. Qua werk zijn we natuurlijk wel professioneler geworden. Edgar is echt een goede regisseur geworden, en ik ben apetrots als Simon weer een rol in een of andere blockbuster krijgt. Ik denk dat we mazzel hebben dat we onze partners allemaal hebben ontmoet voordat we succesvol werden , en dat we nog steeds dezelfde vriendengroep hebben. Als een van ons echt in negatieve zin zou veranderen, zouden onze vrienden daar meteen een stokje voor steken. Dat is het mooie van goede vrienden, die kunnen tegen je zeggen: “Hé man , je gedraagt je als een lul,” zonder dat de vriendschap meteen over is.’