Van de nieuwe lichting One Night Stand-films sleepte er een alvast een Gouden Kalf binnen. De tot nu toe onbekende actrice Loes Schnepper (52) won het beeldje voor haar rol als ongelukkige lerares Duits in Voor Emilia. ‘Ik dacht: hè? Voor mij?’

De negende editie van de One Night Stands – de jaarlijkse reeks korte televisiefilms door jonge makers – is aan de sombere kant. Slechts één komedie, verder veel gekwelde zielen en pijnlijke stiltes. Niet erg natuurlijk, als die droefenis tenminste zo prachtig gespeeld wordt als Loes Schnepper dat doet in Voor Emilia. Terecht won zij als de ontsporende lerares Lies het Gouden Kalf voor beste actrice in televisiedrama. Een grote verrassing voor de 52-jarige Schnepper, die pas op haar 36ste begon met acteren en voor wie het haar eerste grote rol was. Tot nu toe werkte ze vooral als trainingsactrice en was ze nog het meest bekend van de online satireserie Met Loes. Tijd om deze laatbloeier beter te leren kennen.

Hoe bent u bij Voor Emilia betrokken geraakt?
Loes Schnepper: ‘De regisseur, Martijn Maria Smits, zocht een onbekende actrice die naturel en improviserend kon spelen, zodat de film er bijna als een documentaire zou uitzien. Hij heeft mij gevonden via de Met Loesfilmpjes op internet, die ik samen met mijn goede vriend Allard Westenbrink maak. Martijn heeft trouwens moeten praten als Brugman om mij te mogen casten, want de andere partijen wilden geen onbekend iemand in de hoofdrol. Toen ik hoorde dat hij zo voor mij gevochten heeft, dacht ik: hè? Voor mij? Ik ben hem heel dankbaar. En dat Gouden Kalf er bovenop is al helemaal kicken.’

Waarom wilde u de rol van Lies spelen?
‘Ik had bij het script van Voor Emilia meteen een gevoel, een pijn. Als je je kind kwijtraakt en je scheidt van je man, die vervolgens gewoon aan een tweede leg begint terwijl jij door rouwt... Dan is het de vraag: verlies je jezelf of kun je door? Dat vind ik een interessante grens . Lies balanceert tussen wraakgevoelens en haar geweten. Ze dreigt dader te worden, maar is ook slachtoffer. Dat geldt voor ons allemaal: iedereen kan in mindere of meerdere mate uit de bocht vliegen, en dat komt altijd ergens vandaan . Door het ouder worden, maar ook door mijn werk als trainingsactrice, realiseer ik me dat steeds meer.’

Hoe was het werken met regisseur Martijn Maria Smits?
‘Het credo bij hem is: less is more. Acteren zit dan vooral in de ogen. Het publiek ziet een groot hoofd, waar heel veel in omgaat. Als je dat goed doet, neem je mensen mee. Zo nee, dan denken ze: gebeurt er nog eens wat? Voor Emilia is regie op de millimeter. En dat is waar ik ontzettend van hou. Dan zei Martijn: “Ik geloof je weer niet. Je was er bijna, maar je ging ...” Het kan dan net een intonatie zijn of een oogopslag.’

Tijdens de opnames had u een hernia. Ging dat wel?
‘Ik had die hernia al toen ik de rol kreeg, maar ik heb geen moment getwijfeld of ik het wel zou doen. Het was zo’n kans. En het wonderlijke is, op adrenaline kun je heel veel. Ik moest in de film joggen, seks hebben, vechten en rolschaatsen. Daarna voelde ik dan wel de pijn toenemen, maar ja, die pijn was er toch al. Inmiddels ben ik geopereerd. Ik voel me daardoor echt bevrijd en dat maakt me liever, luchtiger; ik kan alles weer aan. De pijn en de zwaarte van die hernia kwamen eigenlijk wel van pas in deze rol. Alles wat er al is, hoef je tenslotte niet meer te spelen .’

Kijkt u uit naar de uitzending van de film?
‘Ja en nee. Ik gun de makers natuurlijk goede kijkcijfers, maar ik bazuin niet rond dat ik op televisie kom. Ik ben er niet uit of dat nou bescheidenheid is, of dat ik mezelf indek... Misschien is het ook vanwege de naaktscènes. Tja, toen ik hoorde dat er een lelijke, technische, liefdeloze seksscène in moest, dacht ik: dat snap ik wel. Ik was toen weliswaar zeven kilo zwaarder dan nu, maar ik ben ook iemand van “alles voor de kunst”. Met een bekende actrice moet er vaak een stand-in worden gebruikt, hoorde ik van Martijn. Of er komt een eisenpakket op tafel, van: ik wil alleen van die kant gefilmd worden. Daar heb ik geen last van – voor de camera ben ik grenzeloos, als het moet. Maar erachter... Tijdens het Filmfestival heb ik in de zaal wel even met mijn hand voor mijn ogen gezeten. En toch, die scène hoort echt in de film.’

Waarom moeten we Voor Emilia gaan bekijken?

‘Er is genoeg aanbod op televisie van feelgoodfilms en series met mooie jonge mensen. Dat is ook prima. Maar deze film toont het emotionele gevecht van een 51-jarige vrouw; ik ben blij dat dit naast het luchtige genre ook eens te zien is. Het is een intiem, stil drama, dat je echt aan het denken zet.’

U breekt op uw 52ste nog eens door, hoe is dat?
‘Ja, dat is een film op zich! Ik was vroeger beeldend kunstenaar, ik schilderde. Maar eigenlijk vond ik dat veel te solitair. Toen ben ik op mijn 36ste nog eens een acteeropleiding gaan doen. En nu dit! Ik hoop dat ik nog veel fijne rollen kan gaan spelen, in zowel drama als comedy. Met mensen die ik bewonder, zoals bijvoorbeeld regisseur Pieter Kramer of acteur Maarten Heijmans. En hoe mooi zou het zijn als Met Loes een televisieversie krijgt? Dat is ook nog een droom van me.’