Na The Return (2003), The Banishment (2007) en Elena (2011) is Leviathan de vierde speelfilm van de Russische regisseur Andrey Zvyagintsev. Een magistrale, sombere film. ‘Ik ben zelf iets optimistischer, geloof ik.’

'Het laatste interview van het festival, en de eerste vraag gaat gelijk over Vladimir Poetin!’ De Russische regisseur Andrey Zvyagintsev doet een beetje lacherig, maar je ziet dat de vraag hem niet lekker zit. Het bewuste interview vindt plaats op de laatste dag van het filmfestival van Cannes, waar Zvyagintsev met Leviathan meedong naar de Gouden Palm (die hij overigens niet won, wel de prijs voor het beste scenario). Leviathan had die Palm verdiend, want het is een magistrale film. Over arbeider Kolya, die met zijn mooie tweede vrouw Lilya en puberzoon Roma in een vissersdorpje aan de Barentszzee in Noordwest-Rusland woont. Ze wonen in een fraai huis aan de kust, dat al generaties in het bezit is van Kolya’s familie. Maar nu wil de burgemeester de grond waar het huis op staat. Kolya wil niet verkopen, maar wordt zwaar onder druk gezet. Verzet lijkt zinloos, want ook politie, justitie en zelfs de kerk kiezen de kant van de corrupte burgervader. De koppige Kolya geeft zich echter niet zomaar gewonnen en vraagt zijn oude legervriend Dimitri, die nu advocaat in Moskou is, om hulp. Die komt inderdaad naar het noorden, maar lijkt meer geïnteresseerd in Kolya’s mooie vrouw.

Leviathan is een sombere film, die heel goed te lezen is als satire op het huidige Rusland. Waar boeven en opportunisten de dienst uitmaken en waar de bevolking zich steeds meer van de leiders afwendt. Veelzeggend is de scène waarin Kolya en een handvol vriendenportretten van oude Sovjetpresidenten als schietschijf gebruiken. Vandaar die eerstevraag aan Zvyagintsev, waarin ik wilde weten of hij met deze film, net zoals Kolya de Sovjetpresidenten op de korrel nam, zijn vizier heeft gericht op Ruslands huidige president, de alom omstreden Vladimir Vladimirovitsj Poetin.

Na zijn poging de vraag eerst weg te lachen geeft Zvyagintsev toch voorzichtig antwoord. Maar wel zodat hij het achteraf altijd weer kan ontkennen. ‘Er hangt een portret van Poetin in de kamer van de burgemeester, zoals het portret van de huidige president in de kamers van alle overheidsdienaars in Rusland hangt. Dus ja, als je het zo bekijkt zit Poetin inderdaad in de film.’

Zal deze film dan ook controversieel zijn in Rusland?
‘Ik weet het niet . Tot nu toe heeft alleen de minister van Cultuur hem gezien. Die zei dat hij de film groot artistiek potentieel vond hebben, maar ook dat hij hem niet “leuk” vond.’

Aleksey Serebryakov in Leviathan

Waarom vond hij hem niet leuk?
‘Omdat Leviathan niet past bij zijn beeld en betekenis van het leven in Rusland. En de film past ook niet bij zijn beeld van wat een kunstwerk moet zijn. Voor hem is een kunstwerk een weg naar het licht. Geeft het hoop en biedt het de belofte van een gelukkige toekomst. Kunst is voor hem een ideologisch instrument, dat bedoeld is om het moraal van de Russische burger hoog te houden.’

Bent u zelf net zo pessimistisch over de situatie in Rusland als de film?
‘ Ach, het is maar een film.’

Maar het is wel uw film. Het is uw visie...
‘Ik ben zelf iets optimistischer, geloof ik. In het echte leven zijn er altijd mogelijkheden om een situatie te verbeteren. Het is nooit alleen maar zwart of wit. Er is altijd nog een derde weg. En dus is er altijd hoop.’

De personages in de film zijn vrijwel voortdurend dronken . Hoe speel je dronken?
‘Dat was nauwelijks spelen, want de meeste acteurs zijn echt dronken! We hadden afgesproken dat ze tijdens de opnamen mochten drinken. Dat deden ze ook allemaal. Op een na. Roman Madyanov, die de burgemeester speelt, wilde per se nuchter blijven. De rest vond het juist handig , omdat ze zich dan konden concentreren op wat hun personage zegt en doet, en niet langer hoefden na te denken over hoe ze een dronken persoon moesten nadoen . En het werkt volgens mij prima, want het ziet er heel natuurlijk uit.’

En hoe regisseer je halfdronken acteurs?
‘Net als altijd. Ik geef heel kleine aanwijzingen. Vergelijk het met het werk van een dirigent, die bijvoorbeeld aan zijn violist voorstelt om een stuk net ietsje zangeriger te spelen. Ik grijp natuurlijk wel in als ik iets anders wil dan ik de acteurs zie spelen, maar vraag me niet precies wanneer en hoe. Dat is elke keer weer anders .’

Is het ook door de alcohol dat er voor het eerst in uw films meer ruimte is voor humor?
‘Alcohol is geen humor. Alcohol is de waarheid.’

Maar in deze film zit toch wel meer humor dan in uw vorige films?
‘Misschien wel, ik weet het niet. Dat is vanzelf in het scenario geslopen. Het was geen doel van ons [Zvyagintsev schreef het scenario samen met Oleg Negin] om deze film grappiger te maken dan de vorige. We hebben gewoon opgeschreven wat we om ons heen zagen gebeuren. Als mensen dat grappig vinden omdat ze het herkennen, dan klopt het dus. Het echt leven zit vol humor. Dat hoef je niet te bedenken. Kijk maar naar dit interview! Haha.’

Met dank aan Kristina Petrasova.

Meer over Leviathan/Andrey Zvyagintsev