Regisseur Hirokazu Kore-eda verwerkte veel jeugdherinneringen in familiedrama After the Storm. Toch vindt hij het zelf geen autobiografische film: ‘Als ik me alleen zou beperken tot mijn eigen herinneringen zou de film te klein worden.’

Met After the Storm heeft de Japanse regisseur Hirokazu Kore-eda (Tokio, 1962) weer een prachtig familiedrama toegevoegd aan het toch al indrukwekkende lijstje familiedrama’s waarmee hij de afgelopen jaren internationaal naam heeft gemaakt.

In meervoudig onderscheiden films als Nobody Knows (2004), Still Walking (2009), Like Father, Like Son (2013) en Our Little Sister (2015) blijven Kore-eda’s personages ondanks tegenslag en teleurstelling steevast geloven in een betere toekomst. Zonder dat de films ook maar een moment sentimenteel of voorspelbaar worden.

In After the Storm volgen we de gokverslaafde Ryota. Zijn leven is een zootje. Hij vergokt alles wat hij verdient bij een schimmig detectivebureau en profiteert van zijn alleenstaande moeder. Bovendien heeft hij al maanden geen alimentatie betaald aan zijn ex. Als gevolg dreigt-ie zijn elfjarige zoontje niet meer te mogen zien. Maar dan brengt het toeval (en een aanstormende tyfoon) het gebroken gezin bij elkaar in het kleine flatje van Ryota’s moeder.

After the Storm draaide vorig jaar in competitie op het festival van Cannes, waar ook de innemende en opvallend openhartige Kore-eda aanwezig was.

Kent u iemand als Ryota?
‘Ja, mijn eigen vader. Die was verslaafd aan gokken. En ik ben ook een beetje Ryota. Want mijn vak, regisseren, is vaak ook een vorm van gokken. Dat heb ik vast van mijn vader geërfd.’

'Het enige wat mijn moeder kon doen was de ellende omzetten in humor. Dat was haar redding.’

Hirokazu Kore-eda

Hiroshi Abe in After the Storm

Hoe kijkt u terug op uw vader? Met liefde, of vormde zijn verslaving ook een probleem?
‘Beide. Ik weet nog dat we samen eens loten kochten. Mocht ik er van hem wel tien uitkiezen. Dat vond ik als kind reuze spannend. Maar toen ik opgewonden en blij thuis kwam en het aan mijn moeder vertelde werd ze heel boos. Snauwde naar mijn vader dat hij mij niet moest vergiftigen met zijn verslaving. Dat was een heel nare ervaring. Mijn vader is al lang dood, maar nu, ruim veertig jaar later, is dat nog steeds een van de sterkste herinneringen die ik aan hem heb.’

In de film is Ryota’s moeder heel direct tegen hem, maar kan ze ook lief voor hem zijn en heeft ze haar gevoel voor humor nooit verloren. Herkent u dat?
‘Zo was het bij ons thuis ook, want mijn moeder was niet altijd boos. Het enige wat mijn moeder kon doen was de ellende omzetten in humor. Dat was haar redding.’

Heeft u de film voor uw vader of voor uw moeder gemaakt?
‘Hoewel er veel persoonlijke herinneringen in zitten, is dit geen autobiografische film. Als ik me alleen zou beperken tot mijn eigen herinneringen zou de film te klein worden. Ik wilde met enige afstand naar dit gezin kunnen kijken. Op een kritische en tegelijk humoristische manier.’

© Cinemien

Hiroshi Abe en Kiki Kirin in After the Storm

‘Ik las dat u de film alleen wilde maken als de nu 73-jarige actrice Kiki Kirin de rol van de moeder zou spelen. Waarom?
‘Ik had iemand nodig die het gif dat mijn moeder in zich droeg met een zekere elegantie kon spelen. De enige die dat kon was Kirin. Ik werkte al eerder met haar samen voor Still Walking en ik heb nooit iemand anders dan zij overwogen. Ik denk uit de grond van mijn hart dat ik het verhaal van deze familie zonder Kirin niet had kunnen schrijven.’

Alles draait in After the Storm om tyfoon nummer 24, zoals hij in het nieuws genoemd wordt. Nummer 24... dat suggereert dat in Japan veel vaker tyfoons voorkomen. Wat is de impact van tyfoons in Japan?
‘Natuurlijk heb je bij een tyfoon veel schade. Er zijn slachtoffers, overstromingen, aardverschuivingen. Dus voor Japanners is een tyfoon een grote gebeurtenis. Maar het is meer. Tyfoons zijn seizoensgebonden. Ze horen bij het verstrijken van de seizoenen. Bij het leven. (korte stilte) Het is moeilijk uit te leggen.’

In de film werkt de tyfoon op een bepaalde manier ook reinigend.
‘Ik ben blij dat je dat zegt, want zo voelde het voor mij als kind altijd. Toen ik jong was woonde ik, net als Ryota’s moeder in de film, in een flatje in een buitenwijk van Tokio. Deze film is zelfs opgenomen in dezelfde wijk waar ik ben opgegroeid. In de flats waren we goed beschermd tegen de tyfoons. Veel schade werd daar dan ook niet aangericht. Toch zag de wereld er de ochtend na een tyfoon altijd anders uit. Glanzend. Prachtig. Het voelde als een moment van wedergeboorte.’

Net als voor de personages in de film.
‘Precies. Het eerste wat ik opschreef toen ik met het script begon, was dat de grasvelden na de tyfoon weer prachtig waren. Er was niets veranderd, maar het gras was prachtig. Dat is ook het gevoel dat ik bij de kijkers wil oproepen. Er is na het zien van de film eigenlijk niets in je leven veranderd, en toch ziet je wereld er een beetje anders uit. Hopelijk.’

Meer over After the Storm