Echtgenoten Kumail Nanjiani en Emily Gordon baseerden de romantische komedie The Big Sick op hun eigen ontmoetingsverhaal. Ze deden er jaren over om de juiste toon te vinden.

Een Amerikaanse komiek van Pakistaanse komaf krijgt een relatie met een wit Amerikaans meisje. Omdat hij haar blijft verzwijgen voor zijn traditioneel islamitische ouders, maakt zij het op den duur uit. Dan raakt het meisje in een coma. De jongen blijft haar trouw bezoeken in het ziekenhuis en raakt daar bevriend met haar ouders. Zal het toch nog goedkomen tussen de twee?

Tot zover het uitgangspunt van de geslaagde Hollywoodromcom The Big Sick. En tevens het echte ontmoetingsverhaal van hoofdrolspeler Kumail Nanjiani (bekend van de hilarische HBO-sitcom Silicon Valley) en zijn vrouw, Emily Gordon. De echtgenoten bewerkten hun geschiedenis zelf tot een scenario, dat vervolgens werd verfilmd onder toeziend oog van producent Judd Apatow (The 40 Year Old Virgin, Girls). Nanjiani speelt zichzelf; Gordon wordt gespeeld door actrice Zoe Kazan (Ruby Sparks). We spraken het scenaristenkoppel onlangs tijdens een bezoek aan Amsterdam.

Werden jullie op een dag wakker met de gedachte: dat verhaal van ons, daar zit een film in?
Emily Gordon: ‘Ha, zo zou het in een film gaan, maar nee, in werkelijkheid ontstaat zo’n idee natuurlijk geleidelijk. Het duurde sowieso een paar jaar voor we met enige afstand op de situatie konden terugkijken, het was best ingrijpend allemaal. We hadden weleens tegen elkaar opgemerkt dat het een filmisch verhaal was, maar concreet werd het idee pas toen Kumail Judd Apatow ontmoette en hem wat filmideeën voorlegde. Judd luisterde daar beleefd naar, maar werd pas enthousiast toen hij het verhaal van onze ontmoeting hoorde. “Dat is de film die we moeten maken!” zei hij meteen. Vervolgens hebben Kumail en ik jarenlang aan het script gewerkt.’

‘We hebben zo veel versies van het script geschreven dat ik de tel ben kwijtgeraakt. Het draaide puur om de vraag: wat levert de beste film op?’

Emily Gordon

Lag het meteen voor de hand er een komedie van te maken? Een stevig drama had ook gekund.
Kumail Nanjiani: ‘Tja, komedie is nu eenmaal mijn vakgebied en als je met Judd Apatow werkt, ga je geen tragedie maken. Maar inderdaad, het was voor ons niet de vraag hoe we dit verhaal dramatisch interessant konden maken. De uitdaging was: hoe maken we dit grappig? Want toen we het meemaakten, voelde het helemaal niet grappig.’

EG: ‘We hadden wat dat betreft veel aan Judd. Die adviseerde ons eerst het verhaal gewoon tot script te bewerken, zonder ons druk te maken over het komische gehalte. Zodra de personages tot leven komen, zei hij, ontstaat de humor vanzelf. En dat bleek te kloppen. De eerste versies van het scenario waren gortdroog en zouden een onuitstaanbaar saaie film hebben opgeleverd. Maar gaandeweg kwam er steeds meer humor in, op een manier die heel ongedwongen aanvoelde.’

Hoe belangrijk vonden jullie het om dicht bij de realiteit te blijven?
KN: ‘Helemaal niet belangrijk. Dat wil zeggen: het moest emotioneel allemaal kloppen en we hielden vast aan de grote lijnen van ons verhaal, maar op detailniveau was niets heilig.’

EG: ‘We hebben zo veel versies van het script geschreven dat ik de tel ben kwijtgeraakt. Judd houdt erg van experimenteren, dus hij gaf ons steeds opdrachten: “Schrijf nu eens een versie waarin Kumail een andere baan heeft, of waarin Emily’s ouders niet meer bij elkaar zijn.” Het draaide puur om de vraag: wat levert de beste film op?’

Zoe Kazan en Kumail Nanjiani in The Big Sick

Hoe was dat voor jullie familieleden? Die staan er niet altijd even fraai op.
EG: ‘We hebben hen er van meet af aan bij betrokken en duidelijk uitgelegd dat we geen documentaire maakten, maar een fictiefilm, met uitvergrote situaties en personages. Tot onze opluchting had iedereen daar begrip voor. Daardoor voelden we ons bij het schrijven een stuk vrijer.’

Gold dat ook voor Kumails ouders? Die zijn in de film behoorlijk streng.
KN: ‘Voor hen was het wel heftig, ze hadden er gemengde gevoelens over. Maar zo streng als in de film zijn ze niet, zeker tegenwoordig niet meer. Vooral mijn vader is apetrots dat er een film over hem is gemaakt. Mijn ouders hebben al diverse premières bijgewoond.’

Waren er gebeurtenissen die jullie te intiem vonden om te gebruiken?
KN: ‘In principe niet, want in intieme of gênante situaties schuilt vaak de beste komedie.

EG: ‘Neem de scène waarin Emily niet bij Kumail thuis durft te poepen. Zulke doodgewone intimiteit zie je niet vaak in films, zeker niet vanuit vrouwelijk perspectief, daarom vonden we dat leuk om toe te voegen.’

KN: ‘Of neem het feit dat veel grappen die mijn personage op het podium maakt helemaal niet leuk zijn. Dat is ook best pijnlijk.’

Ray Romano (Emily's vader), Zoe Kazan (Emily) en Holly Hunter (Emily's moeder) in The Big Sick

Was het in die zin confronterend om zelf de hoofdrol te spelen?
KN: ‘Ja, meer dan ik had verwacht. Sommige scènes kwamen emotioneel erg dichtbij.’

EG: ‘Welke dan?’

KN: ‘Een aantal scènes in het ziekenhuis, en met mijn ouders. Die momenten voelden heel echt, alsof ik het allemaal opnieuw beleefde.’

EG: ‘Ik was erg onder de indruk van Kumails aanpak. Ik heb wel andere acteurs tegen hem horen zeggen: “Je speelt jezelf, lekker makkelijk, dan hoef je je niet voor te bereiden.” Maar Kumail heeft zich juist extra grondig voorbereid, een acteercoach ingehuurd en wel anderhalf jaar lang geoefend. Ik heb hem nog nooit ergens zo hard voor zien werken.’

KN: ‘Tja, je krijgt allicht maar één keer de kans om je eigen levensverhaal na te spelen, toch? Zoiets wil je niet verkloten.’

Meer over The Big Sick/Kumail Nanjiani