Netflix-productie The Ballad of Buster Scruggs, de nieuwe film van de gebroeders Coen, bestaat uit zes westernverhalen en lijkt op het eerste gezicht een parodie op het genre.

‘We zijn altijd al gek geweest op anthologiefilms. Vooral degene die in de jaren zestig gemaakt werden in Italië, waarbij verschillende regisseurs zich over hetzelfde thema uitlieten. Aangezien wij een handvol westernverhalen hadden geschreven, hebben we geprobeerd iets vergelijkbaars te doen. We hoopten dat we de beste regisseurs van het moment daarvoor konden interesseren. Het was ons grote geluk dat ze beiden ja zeiden.’ Was getekend Joel en Ethan Coen, de twee schrijvers (én regisseurs) van de anthologiefilm The Ballad of Buster Scruggs, die op het afgelopen festival van Venetië in première ging.

Dat laatste zinnetje van hen kán je in het verkeerde keelgat schieten (wat een grootspraak!) en dan zijn de films van de Coens waarschijnlijk niet aan je besteed. Of je moet er juist om gniffelen, en dan is de kans groot dat films als The Big Lebowski, No Country For Old Men en Inside Llewyn Davis tot je favorieten behoren. Want ironie en zelfspot zijn de hoekstenen van het oeuvre van de Coens.

Ironie en zelfspot zijn ook hun belangrijkste wapens tegen de pers. Daardoor zijn persconferenties of interviews met het tweetal vaak wel onderhoudend, maar zelden informatief. Serieuze vragen krijgen namelijk nooit een serieus antwoord.

© Annapurna Pictures / IMDB

Tim Blake Nelson in The Ballad of Buster Scruggs

Wil je meer over de Coens en hun werkwijze te weten komen, dan moet dat via een omweg. Bijvoorbeeld via hun acteurs. In Venetië kon dat via Tim Blake Nelson, Harry Melling en Bill Heck. Zij spelen de hoofdrol in drie verschillende verhalen uit de western The Ballad of Buster Scruggs. Blake Nelson is de Buster Scruggs uit de titel. Een zingende cowboy die ook nog eens een fantastische revolverheld blijkt te zijn. De Brit Melling is een man zonder armen en benen, die gedichten voordraagt en zo wat geld in het laatje brengt voor de man die met hem van dorp naar dorp trekt (in het bijzonder melancholieke segment ‘Meal Ticket’). En Heck is een verlegen cowboy die verliefd wordt op een van de pioniersvrouwen die hij moet beschermen bij de gevaarlijke tocht naar het Westen (in ‘The Gal Who Got Rattled’).

In de zes verhalen komen verschillende varianten van het westerngenre aan bod, altijd weer doortrokken van de ironische Coen-kijk op de wereld. Maar is The Ballad of Buster Scruggs dan ook een parodie? Blake Nelson denkt van niet: ‘Ik snap de vraag wel, maar in hun werk zit naast al het geweld ook altijd een zekere tederheid en melancholie. Als acteur hou je van je personage. Op een manier die bij een parodie eigenlijk niet mogelijk is. Ik denk dat de Coens de parodie overstijgen.’

''De manier waarop de Coen's werken is bevrijdend''

Tim Blake Nelson

Roodhuiden

Heck ziet de film juist als een hommage: ‘Ze hebben duidelijk een diepe passie voor de western. Er zitten wel verschillende referenties aan beroemde westerns in, maar dat is niet om ze uit te lachen.’ Melling vult aan: ‘Bijna al hun films hebben op de een of andere manier met genre te maken. Ze hebben zoveel films gezien, weten er zo veel van af, dat ze een soort filter zijn geworden. Alles wat ze over een genre willen vertellen komt er op hun zeer eigenzinnige manier uit. Ze zijn een genre op zich.’

Opvallend aan de film is dat het beeld van de indianen in The Ballad of Buster Scruggs sterk doet denken aan de oude westerns met John Wayne. Het zijn voornamelijk krijsende roodhuiden met pijl en boog. Een clichébeeld waar men zich in deze politiek correcte tijden heel druk over kan maken. Blake Nelson zou dat niet eerlijk vinden. ‘De Coens proberen geen historisch correcte vignetten te maken. Ze kijken gewoon op hun manier naar verschillende voorbeelden uit het genre. Het is niet hun taak om politiek correct te zijn, en dus ook niet de bedoeling van deze film. Geen enkele film zou politiek correct moeten willen zijn. Waar ik graag aan toevoeg dat ook geen enkele film politiek incorrect zou moeten willen zijn. Maar eerlijk gezegd verwacht ik niet dat ze met deze film in de problemen zullen komen.’

© Annapurna Pictures / Netflix

Clancy Brown in The Ballad of Buster Scruggs

Perfectionistisch

De Coens heten perfectionistisch te zijn. Maar blijft er dan nog wel ruimte over voor de eigen inbreng van hun acteurs? Melling bevestigt dat de twee precies weten wat ze willen, maar dat ze juist daarom veel vrijheid op de set bieden. ‘Ze zijn zo zelfverzekerd dat ze graag willen horen wat anderen ergens van vinden, maar wat zij willen is vaak zo duidelijk dat iedereen dat vanzelf al doet.’ Blake Nelson: ‘Je verandert niets, omdat er eigenlijk nooit iets te veranderen valt. En ja, ze zijn veeleisend, want als het niet precies is zoals het hun voor ogen staat, ga je net zo lang door tot het wel goed is. Maar juist daarom is hun manier van werken zo bevrijdend. Je kan namelijk alles proberen. Ook heel gewaagde keuzes maken. Want als iets niet werkt, zitten er altijd nog twee gasten achter de camera die me dat zullen vertellen en het me vervolgens net zo lang zullen laten overdoen tot het wel goed is. Ik ben dus juist gek op hun perfectionisme. En volgens mij niet alleen ik, want het kan geen toeval zijn dat echt iedereen met Joel en Ethan wil werken.’

The Ballad of Buster Scruggs is vanaf 16 november op Netflix te zien

Meer over The Ballad of Buster Scruggs