Gevoel voor tumor: bekroonde komedieserie over kanker

In de Vlaamse serie Gevoel voor tumor denderen we in hoge vaart het leven binnen van de 25-jarige Tristan. Hij heeft zich volledig gestort op zijn studie geneeskunde en gokt op een carrière in de prestigieuze neurochirurgie, in zijn vrije tijd is hij de koning van het rugbyveld en ook bij de meisjes scoort hij prima. Het verhaal wordt meeslepend neergezet, in een aanstekelijke sfeer van vrolijke branie die doet denken aan de voetbalcomedy All Stars.

Die sfeer wordt in de eerste aflevering lang genoeg doorgevoerd om de plotselinge wending tegen het einde goed te laten aankomen: Tristan, die we net met veel aplomb een training in slechtnieuwsgesprekken hebben zien volgen, blijkt kanker te hebben. Daar gaat dat onbezorgde leventje. Angst en onzekerheid komen ervoor in de plaats. En ook dat laten de makers ons merken, in surreëel getinte scènes die goed overbrengen hoe Tristan zich voelt.

Gevoel voor tumor is een gedurfde comedy over een moeilijk onderwerp waar veel mensen mee te maken krijgen. Daar zijn er niet veel van. Slechts een enkele seriemaker durft het aan grappig te doen over zoiets ernstigs. The Big C met Laura Linney uit 2011 was een gunstige uitzondering, maar Gevoel voor tumor gaat een stap verder. Deze serie laat gedetailleerd zien wat een patiënt doormaakt tijdens de emotionele achtbaan die de diagnose kanker veroorzaakt en gaat het monster met veel humor te lijf, zonder de harde realiteit weg te poetsen. Dat is een bijzondere prestatie, die werd bekroond met de Prix d’Europe voor beste tv-serie van 2018.

Het verhaal is gebaseerd op de ervaringen van Leander Verdievel, programmamaker bij de VRT, die op zijn 23ste kanker kreeg. Nadat hij van goedbedoelende vrienden het zoveelste exemplaar kreeg van de biografie van Lance Armstrong, waarin hij maar weinig aanknopingspunten vond, ontstond bij hem het idee om er ‘iets mee te doen’.

‘Ik ben twee jaar ziek geweest en ik ging op zoek naar literatuur waar ik wat aan had,’ vertelt Verdievel door de telefoon. ‘Maar ik vond alleen boeken die je fluisterend toespreken over kanker. Ik was pas 23, nog maar net tiener af. Ik kon daar niets mee. Dat ik twee jaar ziek ben geweest, betekent niet dat ik twee jaar niet heb geleefd en niet heb gelachen. Terwijl weinig zo goed is als eens hard om je eigen situatie lachen. Aanleiding genoeg. Klein voorbeeldje van iets wat ik meemaakte in de spreekkamer: de arts vertelde dat ik een tumor had die veel in Zuid-Korea en China voorkomt. Goh, zei mijn moeder, kon dat zijn omdat ik jarenlang naast een Chinees restaurant had gewoond? Haha. Zoiets kun je niet verzinnen.’

De serie is gemaakt door Verdievel, hoofdscenarioschrijver Mathias Claeys en regisseur Tom Goris. Verdievel: ‘Bij de VRT had ik laten vallen dat ik met het idee voor een tv-serie speelde. Ik werd voorgesteld aan Tom, die meteen ontzettend enthousiast was over het plan. Hij haalde Mathias erbij en dat bleek een match made in heaven. Wij voelen elkaar heel goed aan. Mathias Claeys: ‘We hebben als trio de grote lijnen uitgezet en Leander en ik hebben het verhaal geschreven, waarbij ik waakte over de structuur en de manier van vertellen. Leander deelde zijn ervaringen met ons en daar hebben we een eigen verhaal van gemaakt. Een universeler verhaal, dat we hebben gesitueerd in het studentenleven, omdat dit een aantrekkelijke wereld is.’

Als moeilijkste aspect noemt Claeys het vinden van de juiste balans: hoe weet je of je niet doorschiet in lolligheid? Claeys: ‘Het hielp dat Leander ervaringsdeskundige is. Hij heeft het allemaal zelf meegemaakt en voelde heel goed aan wat kan en wat niet. Het was een zoektocht naar het juiste evenwicht, en het duurde wel even voor we dit gevonden hadden.’