De duisternis grijpt om zich heen

Spookhuis-thriller Darkness opent FFF 2003

Gerhard Busch ,

De 19de editie van het Festival van de Fantastische Film ging vanavond officieel van start om 20.00 uur met de spookhuis-thriller Darkness van Jaume Balagueró. Opvallend genoeg waren er eerder op de dag al verschillende andere films te zien geweest, waaronder Fausto 5.0, winnaar van de Gouden Méliès van vorig jaar, en Spirited Away, Hayao Miyazaki's Oscarwinnende anime.

Het festival zou aanvankelijk dan ook 9 april beginnen, maar mede vanwege de financiële besparing - het FFF opereert voor het eerst vanuit het Amsterdamse filmtheater Cinerama - werd besloten de openingsfilm een dag op te schuiven.

Hoewel Darkness een van zeven Spaanse films is die dit jaar in het hoofdprogramma zijn opgenomen - zondagmiddag wordt in een symposium gesproken over waarom Spanje zoveel fantastische films afscheidt en Nederland vrijwel niets - is het ook de minst Spaanse van alle zeven. Hollywood-studio Miramax betaalde mee en alleen in de bijrollen zien we Spaanse acteurs. De hoofdrollen worden vertolkt Anna Paquin, Lena Olin, Iain Glenn en Stephan Enquist.

Zij vormen samen het op het oog doorsnee gezin - pa, ma, dochter, zoon - dat het afgelegen landhuis betrekt waar zich 40 jaar eerder iets verschrikkelijks heeft afgespeeld. Darkness-regisseur Balagueró - hij debuteerde in 1999 met het sfeervolle Los sin nombre / The Nameless - heeft goed naar alle klassiekers in het spookhuisgenre gekeken.

De langzaam gek wordende vader (The Shining ), de door geesten gekwelde kinderen (The Others), ze komen allemaal voorbij, net als een handvol andere clichés uit het genre (lugubere kindertekeningen, uit zichzelf bewegend speelgoed, haperende elektriciteit).

Wat de film echter boven het maaiveld uittilt zijn de visuele vondsten van Balagueró (de openinssequentie is bloedstollend en er zit een akelige oude foto in die tot leven komt), het opdringerige geluid, en de suggestieve montage. Ook het acteren van de internationale cast, met name van Paquin (The Piano, Almost Famous), is zo goed, dat we de verschillende plotgaten en onwaarschijnlijkheden in de film bijna vergaten. Bijna.