'Can this be happening?', vraagt hij zich verbouwereerd af. 'Why not', is haar nuchtere antwoord. Alleen als de kijker bereid is op een zelfde manier naar Alejandro Agresti's romantische komedie The Lake House te kijken, zal hij daar enig plezier aan kunnen beleven.

Want wat is het geval? The Lake House, gebaseerd op de Koreaanse film Il Mare (2000) vertelt over de onmogelijke liefde van architect Alex voor dokter Kate. Onmogelijk, omdat hij in 2004 leeft en zij in 2006. De twee dolende zielen komen met elkaar in contact via een magische brievenbus die staat bij een prachtig glazen huis op metalen palen in een meer net boven Chicago. Brieven die hij in 2004 in deze brievenbus post kan zij een seconde later lezen in 2006. En vice versa. Is het echt waar? Waarom niet!

Het is essentieel dat de kijker dit magisch realistische gegeven voor lief neemt - zoals de personages, met opvallend gemak, dat ook doen - want anders is hij de hele film bezig met het zoeken naar gaten in de logica, en die zijn er plenty . Want waarom, als Alex weet dat Kate twee jaar later leeft en dus weet wat er de afgelopen twee jaar gebeurd is, vraagt hij nooit naar de toestand in de wereld. Is Bin Laden al gevangen? Bush afgezet? En waarom wil hij niet weten wat de winnende getallen van de loterij waren?

En aan de andere kant: waarom waarschuwt Kate hem niet voor aanstaande rampen. Orkaan Katrina die New Orleans onder water zette, bijvoorbeeld. Of de verwoestende tsunami van tweede kerstdag 2004? Alex had honderdduizenden mensenlevens kunnen redden.

Het antwoord van de film is natuurlijk: omdat de twee verliefd op elkaar worden, en alleen nog maar oog voor elkaar hebben. Hoewel, oog... Kate kent Alex alleen uit zijn brieven, maar komt nooit op het idee om eens te googlen, en te kijken wat ze allemaal over deze Alex kan vinden.

De logica in The Lake House is dus ver te zoeken, en helaas is het met de romantiek al niet veel beter gesteld. Doordat de twee van elkaar gescheiden zijn in tijd, is het heel lastig ze samen in één scène te krijgen. De Argentijnse regisseur Agresti (die jarenlang in Nederland werkte) heeft het nog wel geprobeerd. Zo wordt het lezen van de brieven regelmatig door elkaar gesneden, zodat het lijkt alsof de twee een gesprek hebben. Het is een aardige vondst, maar het werkt niet. Te geforceerd, en van enige interactie is nog steeds geen sprake, want de twee kijken elkaar niet aan, en hoe kan je laten zien dat je van de ander houdt, zonder dat je die ander kunt aankijken?

Hoofdrolspelers Keanu Reeves en Sandra Bullock - voor het eerst samen sinds Speed (1994) - hebben daarom allemaal bijfiguren om zich heen gekregen aan wie ze hun ongelooflijke verhaal kwijt kunnen. Een hardvochtige vader, een lieve broer, een wijze collega. Alleen elkaar hebben ze niet. De paar scènes dat ze wel bij elkaar komen, zijn dan ook gelijk met afstand de beste in de film.

Door de twee hoofdpersonen tot het eind van de film gescheiden te houden volgt The Lake House een van de gouden regels van de romantische komedie: introduceer aan het begin twee mensen van wie iedereen kan zien dat ze voorbestemd zijn voor elkaar, maar laat het tot het einde duren voordat ze ook echt bij elkaar komen.

Dat gescheiden houden is in The Lake House alleen iets te letterlijk genomen. In de beste en bekendste voorbeelden uit het genre werden de hoofdpersonages gescheiden door cultuur ( Moonstruck, My Big Fat Greek Wedding), status (Notting Hill, Pretty Woman) of door botsende persoonlijkheden (When Harry Met Sally, As Good As It Gets, bijna alle screwball comedies uit de jaren dertig en veertig). Slechts in één belangrijke uitzondering werden de twee aanstaande geliefden ook fysiek van elkaar gescheiden, en wel in Sleepless in Seatle. Dat die film toch werkte was dankzij hoofdrolspelers Meg Ryan en Tom Hanks, die in de jaren negentig de romantische komedie (ook wel: romkom) als genre zo'n beetje voor zichzelf opeisten.

De twee werden min of meer opgevolgd door Hugh Grant en Julia Roberts, maar die zijn met hun respectievelijk 45 en 38 jaar al behoorlijk op leeftijd. Onder de huidige generatie jonge actrices valt de nieuwe Ryan of Roberts nog niet te ontwaren. Kirsten Dunst? Te hip. Cameron Diaz? Te gevat en te sexy. Drew Barrymore? Te roze en popperig.

Friends-actrice Jennifer Anniston dan? Ze is nu onder andere te zien in de romkom The Break-Up, een enorm kassucces in Amerika. Toch geeft die film precies aan wat er momenteel mis is met de romkom. De nadruk is de laatste jaren wel heel erg verschoven van rom naar kom. Er zit bijzonder weinig romantiek in The Break-Up. In de film wil een stel niet meer samenleven, maar blijft toch bij elkaar wonen omdat geen van beiden het huis wil verlaten. De hoofdpersonages zijn karikaturen en zo onsympathiek dat het de kijker totaal niet uitmaakt of ze weer bij elkaar komen of niet.

Het succes van de film zit hem vooral in de komische momenten. Die in romkoms steeds vaker moeten komen van de bijfiguren. Het komische hoogtepunt in The Break-Up, bijvoorbeeld, wordt geleverd door acteur John Michael Higgins, die een hilarische en hartverscheurende versie van het Yes- nummer 'Owner of a lonely heart' ten beste geeft. Het is de makers overigens nauwelijks kwalijk te nemen dat ze af en toe de aandacht van hoofdrolspelers Anniston en Vince Vaughn afleiden, want de romantische spanning tussen die twee is bij lange na niet genoeg om de aandacht anderhalf uur vast te houden.

Wat dat betreft brengen Sandra Bullock en Keanu Reeves het er in The Lake House beter vanaf. Tenminste, in die momenten dat de twee bij elkaar mogen zijn. Agresti weet zich immers wel raad met emoties, zoals hij al liet zien in het dromerige Valentín (2002), dat internationaal goed ontvangen werd en de reden was dat hij überhaupt gevraagd werd voor de regie van The Lake House.

Valentín gaat over een achtjarig jongetje dat bij zijn grootmoeder in Buenos Aires leeft, omdat zijn moeder het gezin verlaten heeft en zijn vader steeds nieuwe minnaressen achterna reist. Agresti, die de film op zijn eigen jeugdherinneringen baseerde, heeft in Valentín meer oog voor sfeer dan voor plot , iets wat in die film heel goed uitpakte.

Ook in The Lake House weet Agresti een aangename, dromerige sfeer te creëren, met prachtige beelden van met name het huis in het meer en van Chicago. De plot was ook nu weer een ondergeschoven kindje, met het belangrijke verschil dat het razend ingewikkelde plot van The Lake House zich niet zo maar terzijde liet schuiven. Het resultaat is een film die meer belooft dan hij kan waarmaken.