Tiger Awards naar Servië, Chili en China

Fipresci en KNF reiken ook prijzen uit

Op het filmfestival van Rotterdam zijn vrijdagavond 3 februari de Hivos Tiger Awards uitgereikt. De drie gelijkwaardige prijzen gingen naar de films Clip van Maja Miloš (Servië), Thursday Till Sunday van Dominga Sotomayor (Chili), en Egg and Stone van Huang Ji (China).

De winnende films, alle drie gemaakt door een vrouwelijke regisseur, gingen in wereldpremière tijdens het IFFR. In totaal waren vijftien eerste of tweede speelfilms van internationale filmmakers genomineerd voor een beeldje plus geldbedrag van vijftienduizend euro.

Tijdens de ceremonie werden ook nog andere prijzen uitgereikt. De Fipresci Award, van de International Federation of Film Critics, ging naar Tigerkandidaat Neighbouring Sounds van Kleber Mendonça Filho (Brazilië), en de KNF-prijs, van de Nederlandse filmcritici, ging naar Clip van Maja Miloš.

Cinema.nl sprak alle Tigerkandidaten over hun films. Lees hier de interviews met Maja Miloš, Dominga Sotomayor en Egg and Stone. Of bekijk het volledige Tiger Dossier.

Uit het rapport van de Tiger-jury:

Klip/Clip: ‘Een krachtige, opstandige , authentieke, eerlijke en onthullende film die hedendaagse middelen aanwendt voor een slagvaardige beschrijving van de mobiele telefoon-generatie, die haar leven vastlegt met beelden opgenomen met hun telefoon. Een emotioneel gestoord hoofdpersonage in een gebroken familie. Klip roept veel vragen op en geeft geen antwoorden.’

De jueves a domingo/Thursday Till Sunday: ‘Deze film brengt scherp, nauwkeurig en teder de vertrouwde omgeving van een familie in beeld. Wij worden meegevoerd op een reis vanuit het perspectief van een kind en herinneren ons momenten uit onze eigen jeugd terwijl we tegelijkertijd de complexiteit die het volwassen leven met zich meebrengt, ervaren en begrijpen. Dit minimalistische verhaal wordt onthuld door de heldere standpunten van de cameravoering. Een teder werk, rijk aan gevoelige observaties.’

Jidan he shitou/Egg and Stone: ‘De filmmaakster creëert ophef door het persoonlijke verhaal te vertellen van een meisje dat ongewild verstrikt raakt in een leven in de marge. Het taboe uit de film wordt doorbroken met poëtisch taalgebruik. De filmmaakster doet dit met de overtuigende benadering van een auteur en gevoelige regie van de niet-professionele acteurs. Het prachtig gekadreerde, weloverwogen gebruik van cameravoering is relevant voor het vertellen van het verhaal en onthult menselijke geheimen.’