Domestic Violence opent, gezien de titel, ietwat onverwacht. Geen vernielde woon- of slaapkamer, geen slachtoffer met blauwe plekken, maar een ritmische montage van wolkenkrabber-skylines, winkels, autowegen en buitenwijken. In navolging van een man als David Lynch toont maker Frederick Wiseman eerst de buitenkant - de zon die gewoon blijft schijnen, de façades die zwijgen - waarna de werkelijkheid van de intieme agressie des te harder aankomt.
De snelwegen en façades keren in het verloop van de film regelmatig terug, maar op deze dubbelzinnige stukjes na wordt weinig aan de verbeelding overgelaten. Zonder schroom legt Domestic Violence voor een groot deel het traject af dat mensen kunnen doorlopen die door familie, geliefde, man of vrouw mishandeld zijn . En dat betekent in eerste instantie toch een kijkje over de schouder van politie-agenten bij hun bezoek aan een drietal verscheurde gezinnen en echtparen . Geen onbekende beelden voor wie wel eens Rescue 911 of Cops gezien heeft, maar gefilmd zonder franje en als min of meer directe greep uit de realiteit zijn ze schokkend genoeg.
Anders dan genoemde reality-programma's gaat het Wiseman daarbij vooral om de slachtoffers en nooit om het vergrijp op zich. Wat frappeert zonder te verrassen, is dat de gedupeerden telkens weer de ellende zoveel mogelijk binnenskamers willen houden. Dat blijkt ook wanneer de film een "domestic violence shelter" induikt, waar volwassenen èn kinderen kunnen rekenen op intensieve bescherming en begeleiding. Door vooral stil te staan bij intakegesprekken, therapiesessies en groepsbijeenkomsten laat de film bovendien uitstekend zien wat iemand bezielt om ondanks alles bij huis en haard te blijven .
Wanneer vervolgens het centrum plaats maakt voor een laatste praktijkgeval, wordt duidelijk waarom Domestic Violence meer is dan een aaneenschakeling van ellendige verhalen. In drie uur tijd zijn heel wat agenten en hulpverleners voorbijgekomen, die stuk voor stuk voor stuk een betrokkenheid en geduld tentoon spreiden waar menig burger een puntje aan kan zuigen. Niet persé kwaliteiten die bij een institutie als de Amerikaanse politie horen, en in het meest onwaarschijnlijke geval heeft Direct Cinema-nestor Wiseman dit beeld bewust gecreëerd. Maar in ieder geval dankt Domestic Violence aan deze lieden zijn humanistische zeggingskracht: je gaat zowaar geloven in het goede in de mens. En dat is toch op zijn zachtst gezegd opmerkelijk voor een film met zo'n deprimerend onderwerp.