Het is geen wonder dat de Amerikaanse regisseur Todd Solondz (Welcome to the Dollhouse, Happiness) in eigen land regelmatig de goegemeente over zich heen krijgt. Zijn films zijn inktzwarte, ironische commentaren op het geïdealiseerde leven in de Amerikaanse voorsteden, de onschuld van de Amerikaanse jeugd en het Amerikaanse gezin als hoeksteen van de samenleving. Solondz blijkt, getuige zijn nieuwste film Storytelling, niet ongevoelig voor de kritiek.
In het tweede deel van Storytelling, getiteld non-fiction, laat hij alter ego Toby Oxman, een mislukte dertiger, een documentaire maken over de richtingloze tiener Scooby en zijn disfunctionele gezin. Met de zichzelf schaamteloos overschattende Toby, die de toenemende ellende in het gezin misbruikt voor zijn documentaire, wil Solondz de kriticasters al bij voorbaat het gras voor de voeten wegmaaien. Het is tamelijk laffe zelfironie, die niet kan verhullen dat Solondz blijft variëren op thema's die hij in Dollhouse en Happiness al eerder en beter onderzocht.
Dan is het op zichzelf staande eerste deel, Fiction (
met een kleine dertig minuten half zo lang als deel twee), directer en oprechter
. In korte, messcherpe scènes vertelt Solondz het verhaal van het meisje Vi en
haar spastische vriend Marcus. Zij volgen een literatuurklasje van de zwarte
Pullitzerprijs winnende schrijver Scott.
Is de cursus op zich al
vernederend voor de leerlingen, het nachtelijke bezoek van Vi aan Scott draait
uit op een grafische date rape, waarbij hij haar tegen de muur zet en dwingt te
zeggen: 'Fuck me, nigger, fuck me hard'.
Typisch Solondz en verfrissend politiek incorrect is de scène vlak voor de verkrachting. Vi ziet in Scotts badkamer een envelop met foto's van naakte, blanke meisjes, en alsof zij iets fout gedaan heeft prevelt ze gelijk: 'Don't be racist, don't be racist'. Solondz mag zich in Storytelling dan regelmatig herhalen, het zijn scènes als deze (en de American Beauty-parodie in deel twee) die ook deze film weer de moeite waard maken.