Niet alles is met de komst van dvd beter geworden. De toelichtende tekstjes op dvd-hoesjes zijn vaak net zo beroerd geschreven als die van de oude VHS- banden uit de videotheek.
Een hele verademing om op de achterkant van de dvd van Vengo twee flinke volzinnen te vinden die poëtisch-associatief tot de kern van Tony Gatlifs flamenco-drama proberen door te dringen: 'In Vengo is de muziek het bloed dat in de slapen bonst, de vitale vreugde die het heden verlicht, het verdriet dat opwelt in de herinneringen, het koortsig verlangen, de onrust die rondwaart bij het vallen van de avond, de hitte die het landschap en de lichamen doet stollen. In de wrede hitte van Zuid-Spanje leven de personages de grootste passies die worden bezongen, verloren in eeuwig verdriet over gestorven geliefden, bloedwraak zoekend in zinloze vetes.' Als je dan nog niet weet wat je gaat zien, heb je gewoon niet goed gelezen.
Wie door de tekst gaat denken dat Gatlif een al te romantisch, clichématig beeld van het Andalusische bestaan schetst, wordt van repliek gediend door zijn audiocommentaar. Steeds weer hamert de man erop dat zijn film midden in het leven staat. De werkelijkheid wordt in de film nooit geweld aangedaan of veel mooier gemaakt dan ze is. 'De krekel die je hier ziet woonde in die kamer, dus dat was puur toeval. Op de dag dat ik wou dat hij ging vliegen, hebben we de boel klaargezet en hij vloog het kader in. Het was toeval, maar niet helemaal, omdat we wisten dat hij daar woonde.' Zelfs de scène waarin een personage midden op straat moet gaan staan omdat zijn mobieltje alleen op die plek ontvangst heeft, berust volgens Gatlif op de waarheid. 'Kijk, precies daar moet je staan ,' zegt hij, en je hoort hem haast wijzen.
Gatlif is de eerste regisseur die ik tijdens een audiocommentaar met de muziek heb horen meeneurieën. En die openlijk zijn verbazing uitspreekt over alle mooie meiden die het beeld inlopen . 'De volgende keer zal ik beter opletten bij het draaien,' belooft hij de kijker.
Een enkele keer dreigt hij zich in al te persoonlijke herinneringen te verliezen: 'Deze situatie heeft te maken met een voorval in Boekarest, toen ik bijna door een pooier werd vermoord. Ach, laat ook maar, ik leef nog steeds!' Al doet het allemaal niet terzake, zulke zijpaadjes maken het wel erg vermakelijk anderhalf uur naar de man te luisteren.
Minder geslaagd is het filmpje waarin Gatlif de personages introduceert. Vreemd genoeg blijft het scherm zwart terwijl Gatlif zijn visie op Caco, Diego en de rest geeft, wat een nogal vreemde kijkervaring oplevert: voortdurend wacht je op illustrerende beelden, die niet komen. Verder zijn de karakters - Caco en Diego uitgezonderd - niet echt de moeite van het luisteren waard. Het manco van Vengo is dat de aandacht voor de Andalusische muziek ten koste gaat van de personages , en dat gebrek wordt door deze extra alleen maar onderstreept. Terwijl je luistert heb je nauwelijks een idee wie Gatlif bedoelt wanneer hij het over Alejandro of Antonio heeft.
De overige extra's stellen niet veel voor: een drietal trailers en een fotogallerij. De film zelf ziet er mooi uit, zij het dat de kleuren in de trailer veel warmer, 'zuidelijker' zijn (zie de screenshots). Welke van de twee kleurpaletten komt het dichtst in de buurt van wat er in de bioscoop te zien was? Het antwoord moeten we u schuldig blijven. De kwaliteit van het geluid is in elk geval uitstekend. De muziek klinkt realistisch en ruimtelijk, waarmee nog eens duidelijk wordt dat zij het feitelijke hoofdpersonage van de film is.
Beeldformaat: 2.35:1 (
anamorphic widescreen)
Geluidsformaat: Dolby Digital 5.1. en DTS (Spaans)
Ondertiteling: Nederlands, Engels, Frans
Duur: 90 minuten (hoofdfilm)
Distributeur: Moskwood