Regisseur Brad Silberling is een gelukkig mens. Na drie jaar met het script voor Moonlight Mile te hebben geleurd, bleek er toch nog een studio te zijn die bereid was geld te steken in de verfilming ervan. Net als de andere benaderde studio's wist Disney heel goed dat de plot - de jonge Joe wordt de dag na de begrafenis van zijn verloofde opnieuw verliefd - geen kaskraker zou opleveren. ' Maar ze geloofden in mijn verhaal,' zegt Silberling op de dvd, 'En ze vinden het fijn om af en toe zo'n verhaal te kunnen vertellen.'
Hij kreeg zijn droomcast bijeen, met Susan Sarandon en Dustin Hoffman voorop, Jake 'Donnie Darko' Gyllenhaal in de rol van Joe en nieuwkomer Ellen Pompeo als Joe's nieuwe liefde Bertie. Van The Rolling Stones mocht hij het nummer Moonlight Mile gebruiken en de producenten lieten hem zijn gang gaan, omdat ze Moonlight Mile beschouwden als 'a filmmaker's film' in plaats van een typisch studiovehikel.
Het tragikomische Moonlight Mile, dat inderdaad geen succes werd, is grotendeels uit Silberings eigen leven gegrepen. In 1989 werd zijn vriendin ( actrice Rebecca Schaeffer) door een stalker vermoord, en net als Joe bleef hij bij haar ouders hangen om met hen het verdriet te delen. En ook Silberling vond uiteindelijk - weliswaar niet op de dag na de begrafenis, maar ach, het is en blijft film - een nieuwe grote liefde. Hun kind werd tijdens de opnamen van Moonlight Mile geboren. 'Het is ongelooflijk hoe de zegeningen komen,' vertelt Silberling met een stralende stem.
Je hoeft niet naar het audiocommentaar te luisteren om te begrijpen dat Silberling, die zijn verhaal verplaatste naar 1973 om meer emotionele afstand te creëren, zich dertien jaar na de moord op zijn vriendin met de dood heeft verzoend. De begrafenisscène baadt in zonlicht, Joe en bijna-schoonouders Ben en Jojo maken grapjes met elkaar, en op de soundtrack klinkt kalme, luchtige gitaarmuziek.
Het zijn de buitenstaanders die jammeren, hun hoofd laten hangen en Jojo opzadelen met hulpboeken als 'Grieving for Grown Ups'. Juist de mensen die onmogelijk kunnen voelen wat het verlies voor Joe en Diana's ouders betekent zorgen voor een verstikkende sfeer - Joe's hond moet er zelfs van braken. Een omkering die je zelden in films ziet, en die het ook de toeschouwer niet gemakkelijk maakt - zonder de hulp van een sentimentele score en glycerinetranen moet je flink je best doen om je met Joe's lot te identificeren, en daarbij niet zelf zo'n zogenaamd-bedrukte buitenstaander te worden.
Silberling weigert de emoties van zijn publiek te bespelen en kiest voor zwartgallige humor en korte, terughoudende scènes om te laten zien dat Joe, Jojo en Ben wel degelijk veel verdriet te verwerken hebben. Zoals de scène waarin Ben het restaurant bezoekt waar Diana werd doodgeschoten, en met een verontrustende volharding probeert vast te stellen op welke stoel zijn dochter zat. De scène wordt getoond vanuit een enkel camerastandpunt, zodat je je aandacht afwisselend kunt richten op Ben , op Joe die van buiten komt aangerend om Ben naar huis te brengen, of op het geschokte meisje achter de bar. Geen manipulatieve muziek of close ups, maar een kalme observatie van verdriet en troost.
Wat betreft de romance tussen Joe en Bertie gaat Silberling bijna net zo ingetogen te werk. Joe's reis van de dood naar de liefde verloopt lang niet zo soepel als je van Hollywood gewend bent.
In Amerika kreeg Moonlight Mile door het bescheiden roulement en de gebrekkige publiciteitscampagne nauwelijks gelegenheid te bewijzen dat een dergelijke ingetogen aanpak commercieel succesvol kan zijn. In Nederland werd de film niet eens in de bioscoop uitgebracht.
Met de uitstekende transfer, het veelzijdige audiocommentaar door regisseur Silberling, tien verwijderde scènes en een interessante half uur-featurette is de dvd van Dutch Filmworks een goede manier om alsnog met deze mooie film kennis te maken. Maar het kan nog beter: op de Amerikaanse dvd staat nóg een audiocommentaar, dit keer door Silberling, Hoffman en Gyllenhaal, waarin wederom veel aspecten van het acteerwerk, het productieproces en Silberlings eigen verhaal aan de orde komen. Het hoesje van Dutch Filmworks suggereert dat deze track ook op de Nederlandse dvd te vinden is, maar helaas, dat blijkt onjuist.
Beeld: 2.35:1 (
anamorphic widescreen)
Geluid: Dolby 5.1 en DTS 5.1 (Engels)
Ondertiteling: Nederlands
Speelduur: 113 minuten (hoofdfilm)
Distributeur: Dutch Filmworks