Drie uiteenlopende films hebben een ding gemeen: ze volgen getrouw de regels van hun genre.

The Sea van Baltasar Kormákur
The Sea, de IJslandse tegenhanger van bittere komedies als Festen en Familie, volgt het bekende recept van de op een ramp uitlopende familiereünie. De nukkige Thordur, eigenaar van een visgroothandel in een dorp aan de oostkust van IJsland, vindt het tijd schoon schip te maken: mottige familiegeheimen moeten gelucht en de opvolging van zijn gekoesterde bedrijf geregeld. Hij sommeert zijn kinderen thuis te komen, maar het weerzien loopt al snel uit de hand. De afwikkeling van het drama en de aard van de familiegeheimen laten zich raden, maar regisseur Kormákur, die eerder succes oogstte met zijn komische debuutfilm 101 Reykjavik, weet toch te verrassen door kluchtige scènes te combineren met een cynische, sombere, haast verontwaardigde ondertoon. Geen van zijn personages is sympathiek, en idealen gaan in vlammen op.
(Pauline Kleijer)

Wrong Turn van Rob Schmidt
Dat het niet pluis is in de uitgestrekte gebieden tussen de Amerikaanse grote steden, weet iedere filmliefhebber. Stap er uit de auto en een vrijwel zekere dood volgt: dat is een vooroordeel dat door Wrong Turn weer eens wordt bevestigd. Wrong Turn is een zuivere horrorfilm, wat wil zeggen: er is geen scène, geen regel tekst, geen shot te vinden waarin wordt afgeweken van de genreformules. Met scherpe timing achtervolgen door inteelt misvormde rednecks zes fotogenieke twintigers.
(David Sneek)

Dumb and Dumberer: When Harry Met Lloyd van Troy Miller
Het vervolg op de platvloerse komedie Dumb and Dumberer toont de geschiedenis die voorafging aan het eerste deel. Maar dan zonder de hoofdrolspelers Jim Carrey en Jeff Daniels, en zonder de regisseurs Peter en Bobby Farelly - hun carrière is inmiddels te groot om het succes uit 1994 nog eens over te doen. De prequel, waarin sukkel Harry de nog grotere sukkel Lloyd ontmoet, is in alle opzichten slechter dan zijn voorganger . De timing deugt niet, de grappen zijn te braaf en de ontwapening die Carrey en Daniels wisten op te wekken blijft ditmaal achterwege. Not for intellectuals, luidt de reclameleus. Ook die is te makkelijk.
(Ronald Ockhuysen)