In On a Clear Day speelt Peter Mullan de net werkloos geworden Frank, die zijn leven een nieuw doel geeft door te proberen Het Kanaal over te zwemmen. Naast zijn acteerwerk is Mullan een verdienstelijk regisseur, bijvoorbeeld van The Magdalene Sisters. 'Films maken is iets dat ik moet doen. Het is niet iets dat ik graag wíl doen.'

De feiten
Geboren: in 1960 in Peterhead, Schotland. 

Actief als: acteur, regisseur, schrijver, producer.

Eerste film: Riff -Raff (1990) van Ken Loach, na enkele tv-films; als regisseur debuteerde hij in 1993 met de korte film Close, zijn eerste lange speelfilm was Orphans (1997).

Prijzen: Gouden Leeuw op het filmfestival van Venetië in 2002 voor The Magdalene Sisters, diverse kleinere prijzen in Venetië in 1998 voor Orphans; prijs voor beste acteur op het filmfestival van Cannes in 1998 voor My Name is Joe; Discovery Award op het filmfestival van Toronto in 2002 voor The Magdalene Sisters; Evening Standard British Film Award in 2000 voor Orphans;

Beste film
My Name is Joe (1998) van Ken Loach, waarin Mullan een working class Schot speelt die net van de drank af is - een rol die hij naturel en genuanceerd neerzet. Ook zien: The Magdalene Sisters.

Slechtste film
Echt beroerde films staan niet op Mullans cv, maar wel half geslaagde, zoals Young Adam (2003) en half mislukte, zoals de klucht Ordinary Decent Criminal (2000).

Handelsmerk
Mullan wordt vaak gecast als het type 'ruwe bolster, blanke pit', dat hij overtuigend kan vertolken, zonder de clichés die daarbij op de loer liggen. Zijn onopgesmukte, geloofwaardige acteerstijl past goed bij de onsentimentele, realistische films van Ken Loach, waarin onderwerpen aan bod komen die Mullan zelf aan den lijve heeft ondervonden: armoede, alcholisme, misdaad, huiselijk geweld. Als regisseur is Mullan ook nauw verwant met Loach, vooral wat diens maatschappelijk engagement betreft. Zo is Mullans film The Magdalene Sisters een harde aanklacht tegen de manier waarop de katholieke kerk in Noord-Ierland omging met vrouwen die als 'zondig' werden beschouwd; vanuit dat gegeven stelt Mullan het universeler thema van onderdrukking van vrouwen aan de kaak. Zijn eerdere werk, drie korte films en de speelfilm Orphans, speelde zich af in het arbeidersmilieu van Glasgow, met een mengeling van rauw, bitter realisme en surrealistische fantasieën.

Mullan over Mullan
' Films maken is iets dat ik moet doen. Het is niet iets dat ik graag wíl doen . (...) Acteren is veel leuker. Je loopt wat rond, wordt ontzettend verwend, en als de opnamen klaar zijn, ga je het café in. Da's een fijne baan. Ik speel meestal in low budget-films, waar je weinig voor betaald krijgt, maar je hebt wel ontzettend veel lol.'
(AboutFilm.com, 2003)

'Acteren is 98% vertrouwen en 2% talent, neem dat maar van mij aan. Als je als regisseur iemands vertrouwen breekt, dan kan hij al het talent van de wereld hebben, maar dan zie je dat niet in de film terug.'
(De Filmkrant, 2003)

(Over zijn vader:)
'Mijn broers en ik vochten op een gegeven moment terug. We moesten wel. Als je thuis komt van school en je ziet je vader met een mes op de keel van je moeder, is het logisch dat je hem te pakken wilt nemen. (...) Op mijn veertiende maakte ik een kop thee voor hem die ik volstopte met slaappillen. Ik had nooit eerder een kop thee voor hem gemaakt. Toen ik het naar hem bracht, keek hij op en glimlachte hij. Hij dronk het natuurlijk niet op. Zo ziek was onze verstandhouding geworden. Het feit dat hij niet alleen wist wat ik probeerde te doen, maar het ook nog amusant vond, dat is hartverscheurend.'
(The Guardian, 2001)

'De grootste uitdaging is om te proberen mijn films niet alleen in de arthouses en in het festivalcircuit te krijgen, maar ook in de multiplexen. Daar gaan mijn kinderen naar toe, mijn familie, mijn klasse - waarom zou je die dan overlaten aan de fascisten? Maar je moet in zo'n multiplex zien te komen zonder je ziel te verkopen. Dat is moeilijk. Maar er moet een manier zijn om mensen zover te krijgen dat ze naar onze films willen kijken, zonder dat je tegen ze moet zeggen dat het goed voor ze is om zulke films te zien, omdat je er iets van leert.'
(Film Ireland, 2005)

'Ken Loach is een genie. Zelfs over honderd jaar zal gelden dat een filmmaker die nog nooit een Loach-film gezien heeft, niet echt iets van film weet. Dat wil niet zeggen dat je moet houden van elke film die hij gemaakt heeft, net zomin als je elke film van Kurosawa, Buñuel of Fellini goed moet vinden. Maar als je nog nooit een film van hem hebt gezien, spreek je een taal zonder dat je de letter L kent, als je begrijpt wat ik bedoel. (..) Ik vertel zo veel mensen als ik kan over zijn manier van werken, iets waar Ken trouwens niet blij mee is. Maar iedereen wil weten hoe hij het doet. Hij heeft me zelfs een keer opgebeld en me gewaarschuwd: 'Weet je Peter, hier verdien ik de kost mee', en hij maakte geen grapje. Ik zei tegen hem: "Ken, zelfs als ik ze vertel wat je doet, zal het ze vier films kosten om zelfs maar op het niveau van je schoenveters te komen."'
(Film Freak Central, 2003)

'Net als elke Schotse acteur heb ik wel eens puur voor het geld in de tv-serie Taggart meegespeeld, om kerstcadeaus te kunnen kopen. Toen ik het script van Ordinary Decent Criminal las, bleek mijn rol weinig voor te stellen. Maar ik kreeg er wel honderdduizend pond voor. Dat was te gemakkelijk om niet te doen. Ze boden me meer dan ik met al mijn werk in de voorgaande zeven jaar verdiend had.'
(The Guardian, 2001)