Dat een actrice naar Los Angeles komt om mee te spelen in een low budget-film die drie mannen daar aan het opzetten zijn, is dan ook bijzaak in dit dramadebuut van documentairemaakster Britta Hosman.
Het gaat in Highland Gardens om wat er niet gezegd wordt. Zo ontstaat er een broeierige spanning tussen de vier hoofdpersonages. Tussen de actrice en de regisseur, die niet goed weet wat hij wil, maar wel hooggespannen verwachtingen heeft ('We gaan iets moois maken, Saar. Iets echts.'). Tussen de actrice en de opgefokte hoofdrolspeler, die naar zijn vorige tegenspeelster terug verlangt. En tussen de regisseur en zijn scenarioschrijver cq geldschieter, die geen geld meer lijkt te hebben.
De film suggereert een geheime geschiedenis die de kijker er zelf bij moet verzinnen. Dat werkt nogal eens frustrerend, omdat de puzzelstukjes die de personages aandragen niet allemaal in elkaar passen. En ook de acteurs slagen er niet altijd in de juiste emoties over te brengen.
Maar Highland Gardens is meer dan een portret van deze vier verloren zielen. De film is ook een ode aan Los Angeles. Hosman neemt regelmatig even afstand van het verhaal om met de camera schijnbaar doelloos door de achterbuurten van Los Angeles te slenteren. Het levert een fraai beeld op van de rafelranden van Hollywood. 'Het is hier zo uitgestrekt en plat. Je kan er zomaar verdwijnen.'