Een kind met vier hoofden

Ambitieus was Iñárritu altijd al, maar Babel moest bovendien zijn magnum opus worden. Niet zo gek dus dat Carlos Armella en Pedro González voor de dvd-versie een Making Of van het monsterproject maakten met de lengte van een complete speelfilm.

'Babel is een verlengstuk van mezelf, mijn levensovertuiging. Maar het voelde alsof ik moest bevallen van een kind met vier hoofden,' zegt Iñárritu. Hij filmde in de Verenigde Staten, Marokko, Japan en zijn thuisland Mexico om te laten zien dat wereldwijd de grenzen tussen mensen niet door muren worden getrokken, maar door achterdocht en vooroordelen. Met de verschrikkelijkste gevolgen.

Barstten Iñárritu's debuutfilm Amores Perros en opvolger 21 Grams al van de grote emoties, in Babel denderen ze in tienvoud over het scherm. En ook achter de camera kolkten de emoties.

Zo stort in Tokio een doofstom meisje zich hartverscheurend huilend in Iñárritu's armen, omdat haar lerares heeft gezegd dat haar rol in Babel onfatsoenlijk en pornografisch is. Hij troost haar en maakt meteen van de gelegenheid gebruik om de onbuigzame Japanse cultuur te hekelen die tieners belet individuen met eigen ideeën te worden.

Aan de andere kant van de wereld peinst een Latino grenswachter in de snikhete Pinacate woestijn over de dubbelzinnigheid van zijn werk: als een collega ooit zijn eigen ouders had tegengehouden, die hier illegaal van Mexico naar de Verenigde Staten overstaken, had híj hier nu niet gestaan.

In Marokko houdt de Palestijnse acteercoach Hiam Abbas het niet droog tijdens de draaidag waarop een Marokkaans jongetje wordt neergeschoten en levenloos in de armen van zijn ontroostbare vader eindigt.
Toen Abbas klein was maakte ze een soortgelijke situatie met haar eigen vader mee.

'Ik zat in een vreselijke tweestrijd,' zegt Iñárritu over die scène. 'Hitchcock zei ooit dat je een kind niet laat sterven op het scherm, maar mijn reden om het wel te doen, is dat het de harde realiteit is. We lezen dagelijks over dit soort dingen, maar we zien ze nooit.'