Films
House on Haunted Hill: ****
The Little Shop of Horrors: ***
Carnival of Souls: ****
Night of the Living Dead: *****
(trek voor het inkleuren minstens een punt af per film)

Extra's: geen

Het is een onderwerp dat eens in de zoveel tijd terugkeert, colorization, oftewel: het inkleuren van zwart-witfilms.

In de jaren tachtig was het Ted Turner, baas van oa Turner Entertainment en eigenaar van de MGM-bibliotheek , die de discussie aanzwengelde met de mededeling dat hij alle zwart- witklassiekers waar hij de rechten van bezat wilde laten inkleuren voor televisie.

De mededeling zorgde voor veel opwinding en verdeelde de filmwereld in twee kampen. Grofweg genomen waren de regisseurs en recensenten tegen en de rechthebbenden voor.

De argumenten voor waren voornamelijk financieel van aard (er viel zo meer aan de films te verdienen), al wezen voorstanders ook op het feit dat ingekleurde zwart-witfilms een groter publiek zouden bereiken, omdat 85% van de tv-kijkers alleen naar films in kleur wil kijken.

Tegenstanders wezen op de artistieke kwaliteiten van een film, en op de bedoelingen van de maker. Filmmakers die een film in zwart-wit schieten, weten dat ze een film in zwart wit schieten en houden daar - met de belichting, de schaduwpartijen, etc - ook rekening mee. Hele blokken wit, zwart of grijs vervangen door een kleur (zelfs al is dat de kleur die destijds op de set gebruikt werd) heeft altijd een ander effect dan de maker voor ogen stond.

Een treffend voorbeeld is Hitchcocks Psycho (1960), een film die - vanwege de bloederige douchescène - opzettelijk in zwart wit werd geschoten. Hitchcock vreesde dat het publiek de scène in kleur niet zou kunnen verdragen. Als deze scène zou worden ingekleurd, en men dezelfde kleuren zou gebruiken als destijds op de set, dan zou het bloed overigens bruin moeten zijn. Want Hitchcock gebruikte chocola als bloed, want dat fotografeerde beter in zwart wit.

Turner heeft in totaal een handvol films ingekleurd - waaronder The Maltese Falcon en Casablanca - à 200.000 dollar per film, maar stopte vrij snel, toen de resultaten bleken tegen te vallen. Het bleek domweg onmogelijk om een film zo in te kleuren dat het realistisch overkwam.

Het is nu twintig jaar later en opnieuw laait de discussie over inkleuren op. Dat begon eerder dit jaar al toen ingekleurde filmpjes van The Stooges op dvd werden uitgebracht en is nu ook weer onderwerp van discussie bij de Classic Horror Collection van RCV.

Over de keuze van de films geen woord. William Castle's House on Haunted Hill ( 1959), Roger Cormans The Little Shop of Horrors (1960), Herk Harveys'Carnival of Souls (1972) en George A. Romero's Night of the Living Dead (1968) zijn zondermeer klassiekers in het horrorgenre.

Maar dan de inkleuring. Twintig jaar na Ted Turner, en een digitale revolutie verder, blijkt het nog steeds onmogelijk een zwart-witfilm zo in te kleuren, dat de kleuren echt overkomen. De menselijke huid is het grootste probleem, maar ook simpele zaken als groen gras of een blauwe lucht blijken te hoog gegrepen. Het is alsof iemand een pot met groene verf over het gras heeft uitgegooid. Elk grassprietje is even groen. De natuurlijke kleurschakering ontbreekt volkomen.

En dan hebben we het nog niet eens over de bedoelingen van de maker, waar 'technical director' David O. Martin - zijn naam staat bij alle vier films - zijn stempel op heeft mogen drukken. Wat zijn zijn creatieve keuzes waard, als je ze afzet tegen die van Corman, Castle of Romero?

Dat inkleuren helpt om zwart- witfilms te introduceren bij een deel van het publiek moge zo zijn. Maar mensen die willen kennismaken met deze vier films, zullen toch echt op zoek moeten gaan naar de originele versies. In zwart wit.

Extra's: geen
Beeldformaat: full frame
Geluidsformaat: Dolby Digital 2.0
Ondertiteling: (oa) Nederlands
Duur: House on Haunted Hill (75 minuten), The Little Shop of Horrors (72 minuten), Carnival of Souls (78 minuten), Night of the Living Dead (96 minuten)
Distributeur: RCV