Ze willen alleen maar rocken, de jongens van Acrassicauda, de enige Irakese heavy metal-band ter wereld. Maar een door oorlog verscheurd Irak is niet de meest gunstige plek voor lang haar, ringbaarden en headbangers.
Documentairemakers Eddy Moretti en Suroosh Alvi volgden het kwartet, en brachten de frustraties en teleurstellingen in beeld van twintigers, wiens leven en enige uitlaatklep, door oorlog vrijwel onmogelijk gemaakt wordt.
Met
het volgen van de band hebben Moretti en Alvi een perfecte kapstok gevonden voor
een levendig beeld van de veranderingen voor de Irakese bevolking, sinds de
Amerkiaanse inval in 2003. De filmmakers zien Acrassicauda (afgeleid van het
Latijn voor zwarte schorpioen) voor het eerst in 2004, in een artikel in het
Canadees-Amerikaanse blad Vice Magazine. Een jaar later besluiten Moretti en
Alvi te gaan kijken hoe het de jongens vergaat.
Eenmaal in Irak,
hijsen ze zich in kogelvrije vesten om zwaarbewaakt, in een auto vol wapens op
pad te gaan naar de oefenruimte. De Engels-sprekende bandleden (geleerd door te
luisteren naar Metallica en Slipknot) vertellen hoe het was om te spelen onder
het regime van Saddam Hussein: ‘Het was verplicht om een pro-Saddam-nummer te
spelen, anders werden we gearresteerd. Dus dat deden we dan maar.’
Moretti en Alvi weten zelfs met veel pijn en moeite een optreden in een hotel in
Bagdad te regelen, ondanks problemen met beveiliging, de avondklok,
stroomuitval en granaatinslagen. Niet lang daarna valt de groep uit elkaar en
eindigen de bandleden als heavy-metalvluchtelingen in Syrië. Ze vormen het
ultieme voorbeeld van het brain drain-probleem van Irak. Met duizenden tegelijk
ontvluchten jonge, hoogopgeleide Irakezen het land.
De documentaire
maakt pijnlijk duidelijk dat sinds de inval van de Amerikanen, de situatie voor
de bevolking alleen maar is verslechterd. Het enige probleem van de film is de
aanwezigheid van de filmmakers zelf. Vooral de nonchalante opstelling van
Suroosh Alvi werkt storend. Zijn schampere houding tegenover de risico’s die ze
onderweg nemen, en zijn weinig journalistieke vragen en commentaar voegen niet
veel toe aan een onderwerp dat prima voor zichzelf spreekt.
De
openhartige gesprekken met bassist Firas (getrouwd en net vader), geven
bijvoorbeeld een indrukwekkend beeld van de machteloosheid en de angsten waar
hij en vele anderen iedere dag weer mee te maken hebben. Het resultaat is een
generatie die door al het geweld apathisch en onverschillig is geworden. ‘Ik ben
erop voorbereid dat ik ieder moment kan sterven,’ verklaart Firas koeltjes.
Dat het nog niet zover is gekomen, is te zien op het bonusmateriaal van de dvd
. Alvi maakte in 2008 een 45-minuten lange vervolgdocumentaire, waarin hij de
band volgt nadat ze vanuit Damascus naar Istanboel zijn gevlucht. Deze
documentaire is politiek geladener dan Heavy Metal in Baghdad. De jongens hebben
een illegale verblijfsstatus, vragen asiel aan, en proberen weer als vanouds te
rocken. Hoe dat eraan toeging is te zien in de extra Acrassicauda live, waar
drie live-optredens van de band te bekijken zijn.
Verkrijgbaar vanaf
: 2 maart
Extra’s:
Heavy Metal in Istanbul (45
minuten)
Additional scenes
Deleted scenes
Acrassicauda live
Trailer