Ze willen alleen maar rocken, de jongens van Acrassicauda, de enige Irakese heavy metal-band ter wereld. Maar een door oorlog verscheurd Irak is niet de meest gunstige plek voor lang haar, ringbaarden en headbangers.

Documentairemakers Eddy Moretti en Suroosh Alvi volgden het kwartet, en brachten de frustraties en teleurstellingen in beeld van twintigers, wiens leven en enige uitlaatklep, door oorlog vrijwel onmogelijk gemaakt wordt.

Met het volgen van de band hebben Moretti en Alvi een perfecte kapstok gevonden voor een levendig beeld  van de veranderingen voor de Irakese bevolking, sinds de Amerkiaanse inval in 2003. De filmmakers zien Acrassicauda (afgeleid van het Latijn voor zwarte schorpioen) voor het eerst in 2004, in een artikel in het Canadees-Amerikaanse blad Vice Magazine. Een jaar later besluiten Moretti en Alvi te gaan kijken hoe het de jongens vergaat.

Eenmaal in Irak, hijsen ze zich in kogelvrije vesten om zwaarbewaakt, in een auto vol wapens op pad te gaan naar de oefenruimte. De Engels-sprekende bandleden (geleerd door te luisteren naar Metallica en Slipknot) vertellen hoe het was om te spelen onder het regime van Saddam Hussein: ‘Het was verplicht om een pro-Saddam-nummer te spelen, anders werden we gearresteerd. Dus dat deden we dan maar.’

Moretti en Alvi weten zelfs met veel pijn en moeite een optreden in een hotel in Bagdad te regelen, ondanks problemen met beveiliging, de avondklok, stroomuitval en granaatinslagen. Niet lang daarna valt de groep uit elkaar en eindigen de bandleden als heavy-metalvluchtelingen in Syrië. Ze vormen het ultieme voorbeeld van het brain drain-probleem van Irak. Met duizenden tegelijk ontvluchten jonge, hoogopgeleide Irakezen het land.

De documentaire maakt pijnlijk duidelijk dat sinds de inval van de Amerikanen, de situatie voor de bevolking alleen maar is verslechterd. Het enige probleem van de film is de aanwezigheid van de filmmakers zelf. Vooral de nonchalante opstelling van Suroosh Alvi werkt storend. Zijn schampere houding tegenover de risico’s die ze onderweg nemen, en zijn weinig journalistieke vragen en commentaar voegen niet veel toe aan een onderwerp dat prima voor zichzelf spreekt.    

De openhartige gesprekken met bassist Firas (getrouwd en net vader), geven bijvoorbeeld een indrukwekkend beeld van de machteloosheid en de angsten waar hij en vele anderen iedere dag weer mee te maken hebben. Het resultaat is een generatie die door al het geweld apathisch en onverschillig is geworden. ‘Ik ben erop voorbereid dat ik ieder moment kan sterven,’ verklaart Firas koeltjes.

Dat het nog niet zover is gekomen, is te zien op het bonusmateriaal van de dvd . Alvi maakte in 2008 een 45-minuten lange vervolgdocumentaire, waarin hij de band volgt nadat ze vanuit Damascus naar Istanboel zijn gevlucht. Deze documentaire is politiek geladener dan Heavy Metal in Baghdad. De jongens hebben een illegale verblijfsstatus, vragen asiel aan, en proberen weer als vanouds te rocken. Hoe dat eraan toeging is te zien in de extra Acrassicauda live, waar drie live-optredens van de band te bekijken zijn.

Verkrijgbaar vanaf : 2 maart

Extra’s:
Heavy Metal in Istanbul (45 minuten)
Additional scenes
Deleted scenes
Acrassicauda live
Trailer