‘Ik voel me schuldig,’ zegt zij.
‘Waarom? Je kunt ze toch niet helpen,’ antwoordt hij.
‘Dat betekent nog niet dat ik met hun moordenaar naar bed moet,’ riposteert zij.
‘Zij zijn begonnen,’ zegt hij dan. ‘Zij moorden ook.’

De discussie vat kort en bondig de morele dilemma’s samen van In the Land of Blood and Honey, een door Angelina Jolie geschreven, geregisseerd en geproduceerd drama dat zich afspeelt tegen de achtergrond van de Joegoslavische burgeroorlog.

Zij is Ajla, een beeldschone Bosnische moslima, die de kost verdient als schilderes en, zoals ze het zelf zegt, is opgegroeid zonder verschillen te zien tussen Bosniërs, Serviërs en Kroaten. Hij is Danijel, een knappe kapitein in het Servische leger, die gedroogde herfstbladeren aan zijn muur prikt en ‘liever geen mensen doodschiet met wie hij vroeger op school zat’. Complicerende factor : Danijel is de zoon van de wrede generaal Nebojsa, wiens familie tijdens de Tweede Wereldoorlog voor het grootste deel is uitgemoord door ‘moslimzwijnen’.

Het engagement van Angelina Jolie, die al jaren actief is voor allerlei humanitaire doelen en sinds 2001 Goodwill Ambassadeur van de VN- vluchtelingenorganisatie UNHCR is, vertaalde zich eerder al in een bevlogen boek (Notes from My Travels) en de hoofdrol in een draak van een film ( Beyond Borders, geregisseerd door Martin Campbell).

Haar speelfilmdebuut is zo mogelijk nog erger. In het Chetnik-kamp waar hij bevelhebber is, valt Danijel als een blok voor Ajla. Vervolgens doet hij zijn uiterste best haar te beschermen, waar zijn manschappen – stuk voor stuk sadistische zwijnen, zuipschuiten en cultuurbarbaren – zich dag in dag uit aan de mooiste moslimvrouwen vergrijpen.

Alle gruwelijkheden van het verschrikkelijke conflict – van de systematische verkrachtingen tot de etnische zuiveringen, van de uitgemergelde vluchtelingen achter prikkeldraad tot het gebruik van vrouwen als levend schild – worden vermalen tot clichés en platitudes. De context wordt keer op keer uitgelegd in radionieuwsbulletins op radio en televisie, en zo nodig – net als alle morele dilemma’s overigens – nogmaals herhaald in stroperige dialogen.

Het script hangt aan elkaar van ongeloofwaardigheden en ongerijmdheden: er zijn de wonderlijkste, toevallige ontmoetingen, gevangenen lopen strafkampen in en uit alsof het open dag is.

Jolie zoomt voortdurend in op de betraande gezichten van de Bosnische vrouwen. Tussen alle ellende blijft Ajla eruitzien om door een ringetje te halen; in haar gele pullover of blauwe jurk, badend in goudgeel tegenlicht, doet ze denken aan de schilderijen van Rembrandt of Vermeer.

In the Land of Blood and Honey is onverdraaglijke, larmoyante emo-porno. Heiligt het goede doel dan toch alle middelen?