Om het boud te stellen: alles wat verdienstelijk is aan deze hagiografie is
niet de verdienste van de makers. Dat Journal de France toch zeer de moeite
waard is om te gaan zien, is te danken aan de fantastische verhalen en
archiefbeelden die enkele hoogte- en dieptepunten uit de recente geschiedenis in
herinnering brengen.
Depardon liep bijvoorbeeld in Praag met een
camera op straat, toen de Russen in augustus 1968 de stad binnenvielen. Hij
filmde Franse en Belgische huurlingen die tussen 1967 en 1970 meevochten in de
burgeroorlog tussen Nigeria en de opstandige regio Biafra. Dat levert heftige
beelden op. Komischer is het portret
Une partie de campagne dat hij in 1974 maakte van de presidentiële
verkiezingscampagne van Valéry Giscard d'Estaing. Doordat de aanstaande
president daarin naar voren kwam als een doortrapte machtspoliticus,
verhinderden de opdrachtgevers het uitbrengen van de film.
Tussen
zulke memorabele beelden horen we Nougarets voice-over vertellen over Depardon
en hun eerste ontmoeting en zien we Depardon in zijn eentje in een camper door
Frankrijk rijden, op zoek naar fotogenieke locaties. De vraag is dan wel wie die
beelden van Depardon in afzondering maakt, maar allez, details. Het stoort ook
niet echt, maar het maakt wel duidelijk hoe geconstrueerd dit portret is.
Juist de constructie is het zwakke punt. Wat een portret van een man had moeten
worden, ook al is die man een stugge plattelander die liever honderd keer
achter dan één keer voor de camera staat, werd een chronologische opsomming van
fragmenten. Bijzondere fragmenten, dat wel. Maar het doel van Journal de France
was om ons Raymond Depardon te laten zien. Te laten zien wat de man bewoog en
beweegt om steeds de wereld over te reizen. Waar hij naar op zoek is, nu hij
zich vooral toelegt op films over zijn geboorteland.
Durft hij
zichzelf niet bloot te geven, vraag je je af. Zou hij bang zijn voor de
zeggingskracht van beelden? Dat zou pas ironie zijn. Waarschijnlijker is dat
Nougaret en Depardon zich er iets te gemakkelijker van af hebben gemaakt. Omdat
ze wisten dat we toch wel gingen kijken.
Het moest er een keer van komen, een portret van de Franse fotograaf en documentairemaker Raymond Depardon, maker onder meer van het bejubelde Profils paysans-drieluik over Franse boeren. Door aardig wat filmmakers was er de afgelopen jaren al een verzoek ingediend, vertelde Depardons vrouw en co-regisseur Claudine Nougaret in Cannes, maar het echtpaar besloot alles zelf te doen.