Werknemer Markus heeft om 17.00 uur een afspraak met cheffin Nathalie en staat, ietwat nerveus, voor de deur van haar kantoortje. Het is 16.59 uur. ‘Ik wil niet te vroeg zijn,’ zegt hij tegen een passerende collega. De droge vanzelfsprekendheid waarmee acteur François Damiens in die grappige scène van de romanadaptatie La délicatesse de opmerking maakt, definieert het karakter van zijn personage.

Om Markus, de in Frankrijk werkende Zweed met het leeftijdloze allemansgezicht, de oudemannenkleren en ietwat schlemielige rugzak, draait de intrigerende film van de broers Foenkinos. Op een dag geeft de aantrekkelijke Nathalie ( Audrey ‘Amélie’ Tautou), wier echtgenoot tijdens een rondje joggen is doodgereden, de stomverbaasde Markus een lange, hartstochtelijke zoen. En steekt dan haar kokette neusje terug in de paperassen alsof er niets is gebeurd.

Markus is het vleesgeworden raadsel. Onderwerp van de aloude vraag die door buitenstaanders steevast op besmuikte wijze wordt gesteld: waarom is persoon X überhaupt met persoon Y samen? Zij/Hij kan toch wel ‘iets beters’ krijgen? Als betrof het eerste- en tweedeklas mensen. De liefde, ondertussen, trekt zich van dergelijk oliedom cynisme niets aan.

Toch snapt Markus evenmin waarom Nathalie met hém op een mooie avond de Parijse Debilly-loopbrug oversteekt, terwijl op de achtergrond de Eiffeltoren in vrolijke kermiskleurtjes opflakkert. ‘Het is alsof Liechtenstein met de Verenigde Staten gaat wandelen ,’ formuleert hij zijn ongeloof. Juist dankzij terloopse spitsvondigheden als deze charmeert hij echter zijn in stilte bedroefde Franse prinses – en tezelfdertijd de bioscoopbezoeker.

Zo Markus, zo film: aandoenlijk, volkomen onpretentieus, oprecht. Damiens en Tautou zitten op dezelfde lijn van ouderwets verzorgde discretie als de classicistische enscenering en cameravoering. Sommige passages uit de succesroman van David Foenkinos zijn inventief (met bijvoorbeeld de split- screentechniek) naar het medium film getransporteerd. Ellipsen schenken de gecomprimeerde dramaturgie een welkome ruimtelijkheid. Zo passeren de rouwjaren , waarin Nathalie zich in haar werk stort om de pijn en het gemis te dempen, vrijwel zonder onderstreping van de tijdsspanne. De branche waarin Markus en Nathalie werkzaam zijn wordt nooit gespecificeerd, simpelweg omdat het niet ter zake doet. Speelse durf van de auteurs.

Is La délicatesse, dat welbeschouwd de kernvraag stelt of liefde louter een kosmische toevalligheid is , nu een romantische komedie? Misschien, zij het van de zelden geziene subtiele soort met voelbaar tragische subtext. En een fijnzinnig geschreven en geregisseerde slotscène in de tuin van Nathalies oma (vertolkt door Monique Chaumette). Dat einde is van een magisch-realistische poëzie die het met platitudes gedevalueerde suikerwerksprookjesgenre vrijwel nooit voortbrengt .