Komisch, hoe de Fransen behalve hun cuisine ook hun klassenmaatschappij tot exportproduct hebben gemaakt. Getuige het succes van films als Bienvenue chez les Ch'tis en Intouchables raakt dat overbruggen van rangen en standen een gevoelige snaar bij kijkers. Dat is ook waar Haute Cuisine z’n feelgoodsfeer en ritme vandaan haalt. De film is een adaptatie van het waargebeurde verhaal van Danièle Delpeuche die als privékok onder toenmalig president François Mitterrand diende.

Geen film om met een lege maag naartoe te gaan, want in close-ups komen fantastische gerechten voorbij. Eerlijke gerechten, niet dat ingewikkelde moleculair koken waar ze bij El Bulli en The Fat Duck bij zwoeren.

Dat is precies de reden waarom de op Delpeuche gebaseerde Hortense Laborie naar Parijs wordt gehaald als privékok van de Franse president. Omdat ze simpele gerechten maakt volgens grootmoeders recept. Daar zweert de oude Franse president dan weer bij. Voor de grote diners en de medewerkers van de president is er weer een andere keuken, bestierd door macho’s die Laborie liever vandaag nog zien vertrekken.

Haute Cuisine wordt gebracht als een raamvertelling waarbij het grootste deel van het verhaal in flashback wordt verteld. Laborie, een koppige dame die al wat jaren achter zich heeft, is eigenlijk alweer weg als privékok en werkt bij aanvang van de film een jaar op Antarctica bij een Frans onderzoeksstation. De reden van haar vertrek wordt pas later duidelijk. Aan de president lag het niet, want haar gewaardeerde gerechten zorgden ervoor dat de hij zo nu en dan afdaalde naar de keuken voor iets lekkers en een goed gesprek. Ook al blijft dat standsverschil keurig intact.

De plot is verwaarloosbaar, maar dat is ook niet waar het om draait. Haute Cuisine is gemaakt om de liefde voor het koken te vieren en daar slaagt de film heel aardig in: over politiek wordt geen woord gezegd. De keuken met z’n eeuwenoude koperen pannenset is het epicentrum van het verhaal. Ook de Franse overheid waardeerde die liefdevolle aandacht voor traditie, want de makers kregen toestemming een aantal dagen in het Élysée te filmen, de ambtswoning van de Franse president. Een unicum.

Maar dat illustreert ook meteen de zwakte van de film. Zoals je one-issuepartijen hebt, is dit een one-issuefilm. Lekker koken en mooie beelden van gerechten, gelardeerd met een opzettelijk dikke laag nostalgie, dat zijn de ingrediënten van Haute Cuisine. Dat het verder nergens verrassend wordt mag eigenlijk geen verrassing zijn. Maar gelukkig neemt de film zichzelf ook niet te serieus.