Na een gekke Russische gravin in David Cronenbergs A Dangerous Method is Keira Knightley wederom te zien als gekwelde Russische aristocrate, in Joe Wrights Tolstoj-verfilming Anna Karenina.

Mocht u de lijvige roman van Lev Tolstoj niet gelezen hebben of geen van de ruim twintig verfilmingen hebben gezien, het verhaal gaat ongeveer zo: Anna Karenina valt voor de jonge legerofficier Vronski en vice versa. Probleem is alleen dat zij getrouwd is en hij al gekoppeld aan een ander. Maar de lust kruipt waar hij niet gaan kan, en de twee beginnen een relatie. Waardoor vooral de wereld van Anna volledig zal instorten. Haar man wil scheiden, ze mag haar kind niet meer zien en ze wordt uitgekotst door haar aristocratische vrienden en vriendinnen.

Keira speelt Anna ergens tussen heldin en anti-heldin in, en daarmee wijkt ze af van de meeste eerdere verfilmingen, waarin vooral wordt ingezoomd op de tragische, romantische liefdesgeschiedenis tussen Anna en Vronski. Keira’s Anna is egocentrisch en de liefde voor Vronski wordt vooral bepaald door het feit dat Anna – ondanks tien jaar huwelijk met de hoge ambtenaar Karenin – voor het eerst lust voelt.

De andere Anna is niet het enige verschil met de vorige versies. Regisseur Joe Wright, die al eerder samenwerkte met Knightley voor Pride and Prejudice(2005) en Atonement (2007), situeert vrijwel de hele film in een theater. Acteurs bevinden zich in geschilderde decors en stappen scènes in en uit. Zelfs paardenraces worden indoor gehouden.

Toch is Anna Karenina geen verfilmd theater. De nadruk blijft liggen op de beelden, die altijd boeien. Speelgoedtreintjes veranderen in echte treinen en heel af en toe stappen we vanuit het theater zo het Russische langschap in. Dat laatste gebeurt alleen bij scènes met landeigenaar Levin (het alter ego van Tolstoj) en zijn geliefde Kitty. De boodschap is duidelijk: hun liefde is – net als de locatie –echt. De rest speelt slechts toneel.

Wright liet in het übergestileerde Atonement al zien dat hij een visuele krachtpatser is. Een mooifilmer die houdt van lange tracking shots en fraaie beeldwisselingen. Ook in Anna Karenina gaat hij weer helemaal los. Iets meer maat houden was beter geweest, want al die uitbundigheid gaat ten koste van de intimiteit en de breekbaarheid van de personages.

Met als resultaat dat Anna Karenina prachtig is. Maar meer ook niet.