Meeslepende verhalen over voorzichtige mensen die hun vastgeroeste patronen doorbreken, die vertelt de Deens-Amerikaanse regisseur Lasse Hallström graag.

In The Cider House Rules leert arts-in-opleiding Tobey Maguire dat het leven niet zwart-wit is, in The Shipping News leeft voetveeg Kevin Spacey op in een eigenzinnige gemeenschap, en in Chocolat emancipeert Juliette Binoche een compleet dorp met haar exquise chocolaatjes.

Geen wonder dat Hallström zich aangetrokken voelde tot de roman Salmon Fishing in the Yemen van Paul Torday, waarin een stijve hark zijn leven radicaal omgooit en de vrijheidssymboliek (doe als de zalm: zwem tegen de stroom in!) voor het oprapen ligt.

Die stijve hark wordt in de film gespeeld door Ewan McGregor. Dr. Alfred Jones is ambtenaar op het Britse ministerie van Landbouw en Visserij en krijgt de opdracht een rijke oliesjeik te helpen bij de aanleg van een rivier in de woestijn. De sjeik hoopt een fijne plek te creëren waar de heethoofden in het Midden-Oosten samen vredig op zalm kunnen vissen.

Klinkt bespottelijk, vindt Alfred, maar zijn superieuren zijn op zoek naar een positief internationaal verhaal om de aandacht af te leiden van geblunder in Afghanistan en dus kan hij niet om de opdracht heen. Gelukkig blijkt de sjeik ( Amr Waked) een inspirerend mens, en diens assistente Harriet ( Emily Blunt) zo mogelijk nog charmanter.

Salmon Fishing in the Yemen werkt het beste als pretentieloze romantische komedie. McGregor en Blunt spelen goed en hebben een prettige chemie, Kristin Scott Thomas is effectief in een geestige bijrol als communicatiechef van de premier, en scenarist Simon Beaufoy (Slumdog Millionaire) heeft zeker de eerste helft van de film voorzien van spitse dialogen. Dat het gegeven nogal mal is, de stereotyperingen nogal vet zijn en de politieke satire onvoldoende is uitgewerkt, is daarbij best door de vingers te zien.

Het lijkt echter alsof de altijd ietwat drammerige Hallström hoger heeft willen inzetten. Beschouwd als serieuze parabel over moed en dromen en levenskeuzes, is de film minder goed verteerbaar. In een realistisch drama zou de tegelwijsheden spuiende sjeik eerder een halve zool zijn dan een visionair. En is het eerder opportunistisch dan heroïsch hoe Alfred zijn kantoorbaan en ingedutte huwelijk verruilt voor een permanente visvakantie en een mooie nieuwe vlam.