De schokkende gebeurtenis wordt niet uitgemolken door regisseur Philippe
Falardeau, hij brengt slechts de angstige blik van Simon in beeld. Diezelfde
fijnzinnigheid houdt de regisseur tot het einde van de film vast. En dat is een
hele prestatie, want de uiteenlopende thema’s die in Monsieur Lazhar aan bod
komen – zelfmoord, rouw, asielbeleid, pesten, fysiek contact tussen kinderen en
volwassenen – hadden met gemak een overvol melodrama kunnen opleveren.
De klas krijgt al gauw een vervangende meester, Bachir Lazhar, een Algerijnse
immigrant (mooi ingetogen gespeeld door de Algerijns-Franse Mohamed Fellag).
Zijn methoden blijken nogal ouderwets, maar de pijn van de kinderen voelt hij
haarfijn aan.
Monsieur Lazhar was oorspronkelijk een
solotheatervoorstelling, die Falardeau rigoureus uitbouwde. Het basisgegeven –
leraar ontwikkelt bijzondere band met klas – is geenszins nieuw, maar wordt toch
verrassend uitgewerkt. Verfrissend genoeg is Lazhar geen inspirerende
superdocent à la Robin Williams in
Dead Poets Society, die een standaard zette voor leraren in feelgoodfilms.
Eerder doen zijn lichte onhandigheid en realistische interactie met de klas
denken aan de docenten in andere Franstalige films als
Être et avoir en
Entre les murs.
Wat niet wegneemt dat Monsieur Lazhar wel
degelijk een feelgoodfilm is, geschikt voor een breed publiek, zij het met een
treurig randje en zonder veel sentiment. Een uitzonderlijke combinatie, die niet
voor niets werd beloond met een Oscarnominatie (voor beste niet-Engelstalige
film) en de publieksprijs op het afgelopen filmfestival van Rotterdam.
Een doodgewone donderdagmorgen op een keurige basisschool in Montréal. De elfjarige Simon is aan de beurt om de melkpakjes klaar te zetten en loopt een paar minuten voor de bel gaat vast naar binnen. In zijn klas treft hij juf Martine aan, opgeknoopt aan haar eigen sjaal in de hoek van het lokaal.