De valse cover van ‘Never Can Say Goodbye’ aan het eind van 3, vat de film prachtig samen. Want dat zijn de drie van elkaar vervreemde levens van de man, de vrouw en de dochter ook: valse covers. Lijkt het. Want covers van wat dan? Van echte levens? Van ideale levens? Wie het weet mag het zeggen.

Het is niet dat ze niet proberen afscheid te nemen, de naar liefde hunkerende Graciela, de dienstbare maar opdringerige goedzak Rodolfo en de puberende Ana. Maar het lukt niet, ook al is het nu tien jaar geleden dat Graciela en Rodolfo besloten uit elkaar te gaan. Waarom ze ooit bij elkaar kwamen en Ana werd geboren, wordt niet uitgelegd. Hoeft ook niet. Zo gaan die dingen. Het tekent 3’ s terughoudende stijl. Gebeurtenissen leveren geen afgerond eind, geen conclusie , geen verhelderende momenten. Dingen gebeuren, tijd verstrijkt. Het heeft iets religieus om te proberen overal zin aan te ontlenen.

Dat gebeurt hier dus niet. Mensen sjokken door het leven in de films van de Uruguayaan Pablo Stoll. En soms suggereert zelfs dat nog te veel snelheid, zoals in Whisky uit 2004, waarmee Stoll en zijn vroeggestorven coregisseur Juan Pablo Rebella dat jaar in Cannes een van de hoogtepunten waren. 3 heeft meer vaart, maar dezelfde onbestemdheid.

Wat de film zo speciaal maakt, is dat er eigenlijk geen middelpunt is. Het is een serie fragmenten, scherven van iets dat ooit heel was. Graciela, Rodolfo en Ana zijn de hoofdpersonages en tegelijk zijn het de bijfiguren van de film. Zoals ze dat ook in elkaars leven zijn. Komisch hoe de een het appartement binnenloopt waar Ana met haar moeder woont en de ander weer vertrekt. Alsof ze nooit meer in dezelfde ruimte kunnen zijn. Stoll speelt zo een paar keer met die ruimte op het scherm: zoals wanneer Rodolfo onverwachts aan de rand van het scherm opduikt, omdat ie op de bank lag waar niemand hem zag, ook de camera niet. Ze leven in de marges van elkaars bestaan. Offscreen van de ander. En ondertussen doen ze stuntelige pogingen om nieuwe hoofdpersonen te vinden. Andere mensen om mee weg te lopen.

Maar of ze willen of niet, ze zijn met elkaar verbonden. Daarin schuilt iets tragisch, maar ook iets prachtig melancholisch. Het komt allemaal samen in dat beeld aan het eind van drie mensen middagslapend op een bed, als in een stilleven. Daar liggen ze dan, Falling Apart Together. Ook een liedje trouwens.