Twee uur in een achtbaan zitten waarvan het parcours ontworpen is door Escher. Dat is het gevoel dat je overhoudt aan Danny Boyle's Trance. Het is tegelijk een van de charmes én de zwakte van deze hyperkinetische heistfilm, die beter wordt als je de plot niet al te serieus neemt.

Die plot draait om de verdwijning van een schilderij van Goya met een waarde van enkele tientallen miljoenen euro's. Ondanks de zware beveiliging bij veilinghuis Christie's die door veilingmeester Simon ( James McAvoy) in de openingsscène rechtstreeks in de camera wordt uitgelegd , wordt het doek een paar minuten later gestolen. Helaas voor de dieven – waaronder Franck, gespeeld door een linke Vincent Cassel – verdwijnt het doek ergens onderweg. Boyle geeft het verhaal dan een bizarre twist. De enige manier om het schilderij terug te vinden is Simon te hypnotiseren en de diefstal stap voor stap te reconstrueren. Enter de mooie therapeute Rosario Dawson.

Op dat moment heeft Boyle ons waar ie ons hebben wil want vanaf nu raakt alles aan het schuiven. Realiteit en herinneringen beginnen door elkaar te lopen. Personages blijken niet wie ze beweren te zijn en worden gaandeweg sympathieker of onbetrouwbaarder, waardoor steeds vager wordt wie nou wie belazert. Simons labyrintische geheugen blijkt bovendien bedrieglijk zodat de ene herinnering door de andere wordt ingehaald en de kijker niets en niemand meer vertrouwt.

Die grote kladderadatsch werkt lekker desoriënterend maar Boyle overspeelt z'n hand. De snelheid waarmee de twists elkaar opvolgen en de overdadige visuals lijken hier en daar op afleidingsmanoeuvres die een rommelig scenario moeten verhullen. Het wordt zelfs onbedoeld komisch als Rosario Dawson frontaal uit de kleren gaat en – geschoren en al – klungelig erotisch op de camera afwandelt. En als even later in een onverwacht slashermoment een hoofd van een romp wordt gehaald. Die zagen we niet aankomen.

Trance kreeg in Groot-Brittannië veel kritiek. Misschien omdat de film na Boyle's alom geprezen regie van de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Londen een te grote teleurstelling was. Toch is hier een vakman aan het werk die weet wat je met een camera kunt en hoe je de vaart erin moet houden. Hij leverde al met al een vermakelijke heistfilm met noirtinten af , waarbij het tot de slotakte gissen blijft wie nou de femme of de homme fatale is.