'Het huis van de natte bever', dat is waar worstelend schrijver Arie (Raymond Thiry) naar eigen zeggen naar op weg is, terwijl hij zijn hoofd dieper tussen de dijen begraaft van de voluptueuze trambestuurster (Anna Hermanns) die de gehele film zijn object van begeerte zal vormen. Maar het is slechts fantasie. De fata morgana van een geesteszieke man, getuige het mannenkoor dat achter hen zingt over de waanzin van het leven.

Debutante Ari Deelder, niet verrassend een groot bewonderaar van Alex van Warmerdam, pakt uit met een parade aan theatrale vondsten. Soms prachtig subtiel, zoals de schaduwvogels die over het witte plafond fladderen, soms expliciet en extravagant, zoals de zwart-wit animatie waarin Arie met een blik bier de schedel van zijn liefdesrivaal opensplijt.

Maar vaak is het ook allemaal net te veel. Wanneer een papieren Tramlijn Begeerte over het strand rijdt bijvoorbeeld, verwijzend naar Tennessee Williams' roemruchte toneelstuk. Overbodige namedropping en een overdaad aan ideeën in een te beperkte ruimte willen proppen zijn twee van de grootste valkuilen voor een debuutfilm, en ook Deelder weet ze helaas niet te ontwijken.

Toch is het begrijpelijk dat Deelder constant haar toevlucht in de verbeelding zoekt , want veel heeft het verhaal – naar de novelle Door de liefde toegetakeld van Aat Ceelen – niet om het lijf. Arie volgt de mysterieuze roodharige vrouw waar hij maar kan, van de tram waar hij haar voor het eerst ontmoet tot haar huis, raakt compleet verloren in zijn eigen droomwereld, maar buiten zijn eigen fantasie gebeurt er vrijwel niets.

Dat begint na verloop van tijd enigszins vermoeiend te worden, net als de voortratelende monologue intérieur vol kromme beeldspraak ('De liefdesgod had mij van mijn sokken geblazen'). Het gevoel dat overblijft is dat er in Toegetakeld door de liefde een fraaie korte film schuilt, maar dat negentig minuten minimaal een uur te lang is.

Bewonderenswaardig dat de film er überhaupt is gekomen is het wel. Deelder won de Lang Rotterdams-competitie van het inmiddels wegbezuinigde Rotterdam Media Fonds, vulde de 200.000 euro prijzengeld aan met donaties van particulieren via crowdfunding-platform Voor de Kunst, liet de New Cool Collective een heerlijk jazzy soundtrack componeren, schakelde haar familieleden in als art department – vader Jules heeft ook nog een korte cameo –  en wist de opnames in een schamele 21 dagen af te ronden.

Zeker gezien de visuele rijkdom en vele knutseldecors is dat een indrukwekkende prestatie.