Naomi Watts – die als producent persoonlijk in het project investeerde – en Robin Wright zijn twee aantrekkelijke veertigers die samen opgroeiden in een zonovergoten idylle aan de Australische kust. In een woordeloze openingsscène zien we ze als jonge meiden in de oceaan zwemmen, maar twee korte tijdssprongen later liggen ze als moeders op het strand. De echtgenoot van een van beiden is inmiddels overleden, die van de ander verhuist binnenkort voor zijn werk naar Sydney. Trots – en niet alleen dat, zoals snel zal blijken – bekijken ze elkaars volwassen zonen die uit het water komen.
Zowel direct na de première op het Amerikaanse Sundance-festival in januari als sindsdien in publicaties is Two Mothers door sommige critici weggelachen. Vooral de paradijselijke setting en de schoonheid van de personages zou het verhaal onwaarachtig maken. Maar dan mis je waar het om gaat. Two Mothers is een allegorische vertelling, geen realisme. Het echte verhaal achter dat van de twee moeders die een verhouding krijgen met elkaars zonen, gaat over het verlangen om het verstrijken van de tijd tegen te gaan. Decor en personages verbeelden die droom en stellen uiteindelijk de vraag of dit mogelijk is. En tegen welke prijs .
Wat de film boven melodrama laat uitstijgen, is het feit dat er geen moreel oordeel wordt geveld. Het ambivalente laatste shot, waarin ze alle vier op een houten vlot op het water dobberen, laat het oordeel helemaal aan de kijker. Sommige kijkers – zoals de blogger van het Amerikaanse Vanity Fair, die de film pervers noemde – sluiten het idee van complexe affaires als deze liever uit. Maar het compromisloze Two Mothers durft die mogelijkheid juist recht in de ogen te kijken.
Waar vrouwen in films meestal worden bestraft als ze zoiets flikken, willen Doris Lessing en filmmaakster Anne Fontaine helemaal niet denken in simpele, overzichtelijke termen als acceptabel of verwerpelijk gedrag. Ze verhogen de spanning door alleen vragen te stellen. Is het leven 'just a bowl of cherries' waaruit je kunt pakken zonder de prijs te betalen, zoals een paar keer te horen is in George Gershwins beroemde nummer? En zelfs al is het dat niet, zelfs al heeft alles een prijs, dan nog laten verlangens zich soms niet beheersen. En wat doe je dan?
Slim, gewaagd en verrassend teder is deze adaptatie van Doris Lessings korte verhaal The Grandmothers, ook al is die vaak weinig opzienbarend gefilmd en manoeuvreren de dialogen hier en daar als olifanten in porseleinkasten.