Wie herinnert zich nog de eindeloos-opwindende buikdansscène aan het eind van Abdellatif Kechiche' vorige meesterwerk La graine et le mulet (2007)? Antwoord: Iedereen die de film gezien heeft. Vrijwel geen andere regisseur zou de scène zo lang hebben laten duren, maar Kechiche hanteert nu eenmaal andere normen. Zo blijkt maar weer eens uit zijn nieuwe meesterwerk La vie d'Adèle, dat dit jaar in Cannes de Gouden Palm won.

De film vertelt het verhaal van de jonge, volkse Adèle, die tot haar eigen verbazing verliefd wordt op de vrijgevochten, artistieke Emma. De verschillende milieus en ook dezelfde sekse is niet nieuw, de manier waarop Kechiche het verhaal vertelt wel.

Plot gooit hij vrijwel volledig overboord. Daarvoor in de plaats krijgen we momenten uit hun – aanvankelijk – stormachtige relatie te zien. Lang uitgesponnen momenten die overtuigen door hun eerlijkheid . En door hun openheid, want de scène waarin we zien hoe de twee voor de eerste keer seks hebben duurt tien (!) minuten en laat niets aan de verbeelding over.

Die scène, en nog een handvol andere, geven aan dat de actrices niet bang waren zich lichamelijk bloot te geven. De rest van de film laat zien dat ze ook emotioneel ver zijn gegaan. Vooral nieuwkomer Adèle Exarchopoulos als Adèle is fantastisch. Sterk en kwetsbaar, zelfbewust en onzeker, Adèle is alles tegelijk . Exarchopoulos is zelfs zo goed, dat ze tegenspeelster Léa Seydoux, die hiervoor al in twintig films te zien was en als Emma de meer ervarene van de twee had moeten zijn, regelmatig in de schaduw stelt.

Het is het enige minpuntje in een verder formidabele film.

Na de Gouden Palm in Cannes kwam de film, terwijl hij eigenlijk zou moeten beginnen aan een zegetocht langs de filmhuizen,  in zwaar weer terecht. Julie Maroh, op wier grafische roman Le bleu est une couleur chaude de film gebaseerd is ( vandaar ook de Engelstalige titel: Blue Is the Warmest Color), noemde de film pornografisch, en de actrices noemden Kechiche in een interview een tiran.

Seydoux, die van de twee in het geruchtmakende interview de zwaarste kritiek op Kechiche uitte, zwakte dat naderhand weer snel af. 'Het was juist mijn droom om met hem te werken, omdat hij een van de beste regisseurs in Frankrijk is.'

Zoals La vie d'Adèle nog maar eens bewijst.