Het had op allerlei manieren mis kunnen gaan met scheidingsdrama What Maisie Knew. Het hedendaagse verhaal is gebaseerd op een meer dan honderd jaar oude roman (van Henry James), de plot heeft alle elementen van een tranentrekker, en is ook nog eens aan de onrealistische kant.

Toch is de film prachtig. Dat heeft te maken met een aantal geslaagde keuzes van regisseursduo Scott McGehee en David Siegel. Zo is het verhaal, over kleuter Maisie die de dupe wordt van de vechtscheiding van haar ouders, geheel verteld vanuit het perspectief van het kind. Daardoor zit de kijker niet opgescheept met allerlei juridische kwesties of ellenlange ruziescènes. Die vinden wel plaats, maar steeds op de achtergrond. Of zelfs helemaal buiten Maisies aanwezigheid, waardoor het aankomt op suggestie.

Het kinderperspectief – versterkt met tedere muziek en lage camerastandpunten – werkt ook goed omdat het de film automatisch een licht sprookjesachtige sfeer geeft. Het gedoe rond haar ouders heeft een vervreemdend effect op Maisie, en dus hoeft de kijker ook niet alles te snappen. Dat de volwassen personages iets archetypisch hebben, dat sommige plotelementen larger than life zijn – het stoort niet.

En dan is er nog de keuze voor de acteurs. Maisies ouders – een labiele rockster, gespeeld door Julianne Moore, en een narcistische kunsthandelaar, gespeeld door Steve Coogan – zijn 'parents from hell', maar worden zo menselijk neergezet dat je ze nog wel iets kunt vergeven. Hun nieuwe geliefden, warm gespeeld door Alexander Skarsgård en Joanna Vanderham, zijn de ouders die je Maisie eigenlijk gunt.

Ster van de film is echter hoofdrolspeelstertje Onata Aprile, die zes jaar oud was tijdens de opnames. Aprile is zeldzaam naturel, weet van alles te suggereren zonder het te benoemen of vet uit te spelen.

Voor de duidelijkheid: dat alles om een schattig kleutertje draait, maakt What Maisie Knew nog geen jeugd- of feelgoodfilm. Maisie – symbool voor talloze generatiegenootjes – lijkt zich aardig door haar onzekere omstandigheden heen te slaan, maar dat maakt die omstandigheden niet minder schrijnend. Het voorzichtig hoopvolle slot maakt natuurlijk gewoon deel uit van de sprookjeswerkelijkheid.