Normale vaders gaan een potje voetballen of wandelen door de dierentuin met hun kinderen. Niet Will Smith! Die bedenkt een miljoenen kostend sf-actiedrama voor zijn zoontje Jaden, speelt samen met hem de hoofdrol en laat M. Night Shyamalan regisseren.

Ten tijde van The Sixth Sense en Unbreakable was dat misschien nog een spannend gegeven geweest, maar sindsdien maakte Shyamalan de ene wanstaltige flop na de andere. En nu zitten wij opgescheept met een heel erg uit de hand gelopen homevideo van de familie Smith.

Ergens schemeren goede bedoelingen door, van een trotse papa die zijn nageslacht in de spotlight wil zetten en een regisseur die nog eens probeert te benadrukken hoe slecht we met onze aardbol bezig zijn. Maar het verhaal over een vader en zoon die duizend jaar in de toekomst een noodlanding maken op een inmiddels onleefbare aarde levert toch vooral een dodelijk saaie en vervelende film op – een leeg coming of age-verhaal vermomd als slechte computergame.

Shyamalan propt tien eeuwen interplanetaire ontdekkingsreizen en oorlog in enkele minuten matige CGI en schakelt vervolgens abrupt over naar de problematische relatie tussen de heldhaftige Cypher Raige ( Will Smith) en zijn falende zoontje Kitai ( Jaden Smith). Doordat Cypher tijdens de noodlanding gewond is geraakt, moet de jonge Kitai voor redding zorgen door van A naar B te rennen en een noodbaken te vinden. Zijn paden door de jungle zijn gebaand en zitten vol nauwkeurig uitgedachte obstakels. Zo heeft hij een tijdslimiet door zuurstofgebrek, moet hij vechten met moordzuchtige dieren en ligt er een Ursa op de loer – een monster dat door aliens speciaal gefokt is om mensen te doden.

Zwaar hijgend en met grote ogen probeert Jaden Smith paniek en hulpeloosheid over te brengen. Tot de climax uiteraard, waarin hij vanuit het niets zijn innerlijke rust en leeuwenmoed vindt. Will Smith toont ondertussen niets van zijn gebruikelijke charmes en toetert het grootste deel van de film emotie- en empathieloos slechte oneliners in het oor van zijn zoon.

Shyamalan probeert nog interessant te doen met een maritiem thema – denk aan marinepakjes , ruimteschepen die op pijlstaartroggen lijken, verwijzingen naar Moby Dick en dartelende walvissen. Maar After Earth kan geen ander lot beschoren zijn dan een toekomstige double bill met het even erbarmelijke Battlefield Earth.