Toen de trailer werd uitgebracht van Lincoln, het langverwachte presidentsdrama van Steven Spielberg, klonk er alom kritiek op de opvallend geknepen stem van hoofdrolspeler Daniel Day-Lewis. Zo kon de grootste leider van de Verenigde Staten toch nooit hebben geklonken?

We weten het niet: Abraham Lincoln (1809-1865) heeft geen audio-opnamen achtergelaten. Maar Day-Lewis zou Day-Lewis niet zijn als hij de zaak niet grondig had onderzocht. Toen hij de rol na jaren aandringen van Spielberg eindelijk aannam, was dat op voorwaarde dat de film nog een jaar zou worden uitgesteld zodat de acteur zich minutieus kon voorbereiden. En tijdens die voorbereiding ontdekte Day-Lewis dus dat ‘Honest Abe’ een hoog, geknepen stemgeluid had.

Als kijker geloof je het meteen: Day-Lewis’ vertolking is fenomenaal. Hij zet de president neer als een vriendelijke, slungelige intellectueel wiens charisma en gedrevenheid zich langzaam ontvouwen.

De gelaagde weergave van de historische held wordt ondersteund door Spielberg en scenarist Tony Kushner, die Lincoln soms ook drammerig en autoritair laten zijn, en in zijn politieke spel lang niet zo ‘honest’ als zijn bijnaam suggereert.

Dat politieke spel is het echte onderwerp van de film. Hoewel de titel een traditionele biopic suggereert, krijgen we relatief weinig te zien van Lincolns privéleven. De film is eerder een verfijnde geschiedenisles over de wijze waarop de zestiende president van de VS tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog de antislavernijwetgeving door het Congres heen loodste.

Voor wie meeslepend menselijk drama verwacht, of lekker vet Spielberg-sentiment, is dat misschien even slikken. De regisseur opereert hier op zijn meest ingetogen – er zijn amper grote sets of zwiepende camerabewegingen, en de score van vaste componist John Williams blijft bescheiden. De film is van begin tot eind dichtgesmeerd met politieke dialogen (gebaseerd op het boek Team of Rivals: The Political Genius of Abraham Lincoln van historica Doris Kearns Goodwin). Die zijn soms best ingewikkeld, maar vaak ook vlijmscherp, en ze worden met veel sjeu geleverd door fijne acteurs als Tommy Lee Jones, Hal Holbrook, David Strathairn en James Spader.

De handvol scènes waarin Spielberg zich toch even wat patriottisch sentiment toestaat, zijn te midden van zoveel beheersing eigenlijk best prettig.