Een ster worden. Wie wil dat nou niet? Niet zo eentje op een podium met hordes aanbidders eromheen, maar zo'n fonkelend puntje aan het nachtelijk firmament.

Voor wie zijn levensdoel vervult, is het weggelegd. Dat beweert de Oscarwinnende scenarist Akiva Goldsman (A Beautiful Mind, The Da Vinci Code, I Am Legend) in zijn regiedebuut Winter’s Tale, dat hij baseerde op de gelijknamige occulte roman van de conservatief Mark Helprin. Voer voor gelovers. Niet voor sceptici. 

Winter's Tale speelt zich af in een sprookjesachtig New York, tussen 1895 en 2014, met als voornaamste ingrediënten een vondeling, een stervende schone, een prinsessenbed, een gevleugeld wit paard, een doodziek meisje en een bende slechteriken aangestuurd door Lucifer in hoogst eigen persoon ( Will Smith met bijgevijld gebit). Als dief Peter Lake ( Colin Farrell) tijdens een inbraak betoverd raakt door het pianospel van de mooie Beverly Penn ( Jessica Brown Findlay), verklapt zij bij een kopje thee dat ze nog nooit op haar mond is gekust. Daar kan Peter wel wat mee. Maar niet voordat hij haar heeft gered van een schurk ( Russell Crowe), zijn nobele intenties heeft besproken met haar vader ( William Hurt) en met haar op een sjiek bal heeft gewalst. 

Goldsman kon bogen op een cast van grote namen uit zijn eerdere, vaak door Ron Howard geregisseerde werk. Naast de bijrollen van Crowe, Smith en Hurt duikt ook Jennifer Connelly op, en zelfs de 89-jarige Eva Marie Saint: ster uit Hitchcocks North by Northwest en Elia Kazans On the Waterfront. 

Dat neemt niet weg dat Winter's Tale een onsamenhangende, esoterische kluts is geworden die leent bij de Kabbala, new age , mythologie, Sneeuwwitje en Roodkapje. Qua sfeer doet de film denken aan nogal uiteenlopende fantasy-producties als The Chronicles of Narnia, Life of Pi, Hugo en The Dark Knight. Achtervolgingsscènes zijn saai gedraaid, decors en green screens als zodanig te herkenbaar, CGI-effecten zien er knullig uit. Ook de dramatische belichting brengt geen eenheid in het van logica gespeende, matte verhaal met uitleggerige dialogen.

De holle edelkitsch van Winter's Tale leent zich daarentegen uitstekend voor parodieën. Zie de scène waarin Russell Crowe Colin Farrell met louter kopstoten tegen de grond werkt. Of die waarin een gevleugeld paard tussen de torens van Manhatten wordt beschoten door slechteriken in zwarte auto's op de grond. Mystiek bedoelde teksten maken het af : 'Hoe zieker ik word, hoe helderder ik kan zien dat alles is verbonden door licht.'