‘Komkommer: oké. Gember: kut. Wortel: bingo!’ Helen Memel (Carla Juri), die haar ‘poesje’ graag royaal over de vuile rand van een openbaar toilet haalt, onderwerpt haar ‘vochtige streken’ aan een groentetest.

Het provocerende Feuchtgebiete start veelbelovend, met een kleurrijk geanimeerde titelsequentie. Die toont een jungle aan minuscuul leven op een verdwaalde haar, op diezelfde toiletrand. Persoonlijke hygiëne wordt overschat, betoogt de vrijgevochten Helen – een meisjesachtige vroeg-twintiger op een skateboard – op de voice-over.

Zo maakt ze de kijker deelgenoot van haar erotische experimenten, waarbij ze de grenzen van de fysieke goede smaak voortdurend met armlengtes overschrijdt. Tot ze bij het scheren van haar anus- streek een fatale slag aan een aambei toedient en in het ziekenhuis belandt. Daar richt ze vervolgens haar pijlen op haar aantrekkelijke verpleger Robin ( Christoph Letkowski), die – aanvankelijk overrompeld – het meisje achter de poeha begint te zien.

Feuchtgebiete is de tweede speelfilm van de Duitse scenarist/regisseur David Wnendt, die daartoe de gelijknamige schandaalroman bewerkte van presentatrice/actrice Charlotte Roche (Eden). Geen kost voor tere zieltjes, al doseert Wnendt alle smerigheid zo geraffineerd dat die niemand vroegtijdig de zaal uit zal jagen. Andere troef is de verleidelijke , langbenige hoofdrolspeelster, die op blote voeten met haar skateboard door een in warme tinten opgetrokken romcom-wereld zweeft.

Omdat je geen film kunt bouwen op louter vunzigheid, daagt er gaandeweg een tweede plan door de klodders lichaamsvocht. Die raakt aan Helens moeizame relatie tot haar gescheiden ouders. Als droom, herinnering, fantasie en werkelijkheid door elkaar heen beginnen te lopen, komt de waarheid langzaam bovendrijven. En dan blijkt Helen helemaal niet zo’n vrijgevochten jongedame te zijn als ze beweert, maar eerder een getroebleerde ziel die om aandacht vraagt. Jammer eigenlijk, want een onconventionele leading lady zou nou juist zo verfrissend zijn geweest. Net als de antistereotiepe songteksten op de geluidsband, van one-woman-rockband Peaches: ‘Suckin’ on my titties like you wanted me…’

Ondanks de slimme opzet is Feuchtgebiete eerder rolbevestigend dan taboedoorbrekend. Het is immers geen gewone vrouw die zo vies doet, maar eentje waar een steekje los aan zit. Lekker geruststellend. Als vunzige romcom is Feuchtgebiete vaak vermakelijk stout, maar op het dramatische vlak wat te gekunsteld om aan het hart te gaan. Keurig mainstream dus, en te weinig punk. Minder wortel, meer gember had de film goed gedaan.