Hij heet Adam, zij Ewa. Hij is een priester, zij een hitsige vrouw die hem voor de zoveelste keer taart komt brengen. En hop, haar blouse kan ook wel uit. Maar Adam wil niet met Ewa, en niet omdat hij zo nodig de Zondeval recht wil zetten.

Het duurt even voordat duidelijk wordt wat Adam wel wil, terwijl hij in dit weggestopte Poolse dorpje zijn zondagspreken houdt en een groep jongens met gedragsproblemen helpt.

Ondertussen bespeelt maakster Malgorzata Szumowska subtiel onze verwachtingen. Natuurlijk voel je aan welk verlangen de priester onderdrukt. En dat er iets moet gebeuren omdat het celibaat begint te knellen. Niet voor het eerst, blijkt ook, als duidelijk wordt dat hij zijn vorige parochie gedwongen moest verlaten. Want dit is het Poolse platteland. Geen plek waar afwijkingen van de norm worden toegejuicht.

Vanaf de eerste scène is die spanning voelbaar in het agressieve gestoei van de groep jongens, waardoor een tragedie onvermijdelijk lijkt. Toch loopt het allemaal niet zoals je denkt, doordat Szumowska de personages steeds van onverwachte kanten laat zien en niet als een stelletje zeloten opvoert.

Die tegendraadsheid zit ook in de muziek, die in eerste instantie vaak misplaatst klinkt, maar vervolgens precies de juiste snaar weet te raken. De humor is op het lompe af, maar ook weer precies goed. 'Mijn worst staat in brand !', schreeuwt een van de jongens terwijl ze vlees roosteren in een kampvuur en we net de priester opgewonden naar iemand zagen loeren. Juist omdat het zo'n ernstig drama is en de radeloosheid van de priester zo goed voelbaar is, is die humor af en toe nodig om de spanning eraf te halen.

Szumowska is een beeldenstormer die hier met een vette knipoog een homo-erotische lading geeft aan christelijke iconen. Soms meer verhuld dan anders, maar als je je ervoor openstelt zie je een rijke, gelaagde film. Op zijn 21ste voelde de priester de Heer plotseling naast zich staan, vertelt hij in een preek, en je weet meteen dat hij een hele andere heer bedoelt. Als de jongen waarnaar Adam verlangt gewond raakt, brengt hij hem z'n huis binnen, en wast het lichaam alsof het Christus zelf is. En zo gaat het door, maar allemaal lekker ongedwongen.

Eerst was er Ida, toen Aftermath en nu In the Name Of. In korte tijd verschijnen drie bijzondere Poolse films in de Nederlandse bioscopen, waarvan er niet een gemist kan worden . In Polen heeft duidelijk iemand het licht gezien.