'Eikel.' 'Etter.' 'Pleurisjong.' De persoonlijkheid van topskateboarder Tim Zom laat zich gemakkelijk in krachttermen omschrijven. Met zijn ladderige lijf, lange blonde piekharen, petje en diepliggende, donkeromrande ogen, is het niet moeilijk te bedenken waar hij zijn geuzennaam – Zombie – aan te danken heeft. Een groot kind, dat net als zijn vechthond Boefje, 'een enge gast lijkt, maar eigenlijk heel aardig is'.

Zom-bewonderaar Billy Pols (1977), zelf skateboarder, blaast in zijn documentaire portret Zombie: The Resurrection of Tim Zom de reputatie van Zom eerst vakkundig op tot mythische proporties, voor hij iedereen die hem denkt te kennen aan het woord laat over de jongen achter de mythe. Snelgemonteerde skate- clips – blokje straatoefeningen, blokje wedstrijd, blokje vallen – worden afgewisseld met interviews en geromantiseerde beelden van Zom, de skateboardlegende.

Daaruit daagt het verhaal van een jongen uit een gebroken gezin in een achterstandswijk, die zich een weg naar de top van de internationale skateboardwereld knokte. Een succesverhaal dat als een sprookje wordt opgediend: van straatschoffie tot topskater. Zom de feelgoodvlerk. De muziek zet ongegeneerd in op sentiment – 'Lapdance' van NERD, 'Wise Up' van Aimee Mann. Dat werkt. Tot op zekere hoogte. Want het is allemaal wel iets te mooi om helemaal waar te zijn.

De gelikte manier waarop er door sponsor en regisseur naar Zom wordt gekeken onderstreept onbedoeld de gehypete mediawereld waarin we leven, waarin iemands imago – 'onderscheidend vermogen' in vakjargon – van doorslaggevend belang wordt gevonden. Zo is ook het kort geding dat een ouder echtpaar aanspande tegen de beelden waarin zij worden belaagd, door de makers handig in imago-termen vertaald. 'Original scene removed conform court order', staat er nu, gevolgd door een geanimeerde impressie van het incident, zonder dat ook maar een moment duidelijk wordt wat de rol van Zom daarbij was. Zo zijn er meer suggestieve shots: van gewapende politieagenten en Zom die een geweer leegschiet, zonder verdere context.

Het paradoxale is nou juist dat Zom zich niet om zijn indruk op anderen lijkt te bekommeren. Wat hij doet is geen kwestie van imago; zo is gewoon zijn leven. En dus krijgt hij meteen het label 'authentiek'. Want waar vind je tegenwoordig nog iemand die niet mediageil is?

Dat neemt niet weg dat de stugge Zom tot de verbeelding spreekt door zijn rauwe stijl van skateboarden. Daarin klinkt zijn bewogen leven door: van diepe dalen en grote hoogtes. Skateboarden als uitlaatklep en rustpunt, als toonbeeld van eenzaamheid en verbroedering. Met een mengeling van doodsverachting, overlevingsdrift en zelfdestructie stort Zom zich als een lemming op elk mogelijk obstakel. Alles geven omdat je niks te verliezen hebt. Dubbelzinnig en ongrijpbaar. Vet!