Claire Denis heeft zich de afgelopen decennia bewezen als een filmmaakster met een eigen stijl. Films als Beau travail, 35 rhums en White Material kenmerken zich door prachtige beelden, sterk acteerwerk en gelaagde, complexe verhalen. Haar nieuwste film werd tijdens Cannes echter niet in het hoofdprogramma opgenomen, maar weggestopt in een randprogramma. En terecht, want Les Salauds is een Denis in mindere vorm.

Prachtige beelden zijn er in Les salauds in overvloed. De film begint met een fraai shot van striemende regen. Water stroomt langs de muren terwijl een man probeert op te gaan in de schaduwen van een appartement. En dan begint de gevoelige muziek van Stuart Staples (vaste medewerker van Denis) te spelen, zwanger van berouw. Er vindt een zelfmoord plaats en kort daarop doolt een naakte vrouw door flauw verlichte straten. Een even sfeervolle als mysterieuze opening.

Het verhaal dat zich vervolgens via sprongen ontvouwt, laat enorme gaten achter voor de kijker om in te vullen. De zwijgzame Marco ( Vincent Lindon) is een schipper die weer aan land komt als hij hoort dat zijn zwager dood is en zijn nichtje een zenuwinzinking heeft gehad. Hij is het soort norse man uit vervlogen film noir-tijden, eentje die observeert en broedt, en handelt als het nodig is. Zo'n held die vroeger door Humphrey Bogart gespeeld zou worden. Hij krijgt een affaire met Raphaëlle (Chiara Mastroianni), die op de een of andere manier verbonden is met het familiedrama, en lijkt een plan te hebben. Wat dat plan precies is blijft lang onduidelijk.

Denis creëert een puzzel waarin de personages niet worden uitgediept, maar slechts gebruikt om stilletjes de duistere beeldcomposities te doorbreken. Als kijker ben je lange tijd aan het proberen verbanden te leggen, maar zowel het verhaal als de figuren daarin blijven ongrijpbaar, met als gevolg dat de film gespeend is van emotionele lading en daarbij behorende spanning.

Stijl gaat ditmaal boven inhoud voor de Française. Als alles uiteindelijk op zijn plek valt , blijkt er geen diepere betekenis achter het fragmentarische karakter van haar film te liggen. En de boodschap 'de mensheid is pervers' is te voor de hand liggend voor de nodeloos ingewikkelde manier waarop die gebracht wordt. Les salauds is een visueel fraaie, maar in zijn geheel onbevredigende toevoeging aan het oeuvre van Claire Denis.