Guillaume Galiennes verfilming van zijn eigen theatervoorstelling over de ontdekkingstocht naar zijn seksuele geaardheid won in Frankrijk meerdere César Awards, waaronder die voor beste film en acteur. Hij brengt de vernuftige deconstructie van zijn identiteit als een luchtige komedie, wat de film wel wat oppervlakkig houdt.

Gallienne speelt wederom de hoofdrol – zichzelf – en start in het theater. Daar zien we hem vlak voor het doek opgaat alsnog beslissen de schmink van zijn gezicht te halen: hij heeft te lang met een masker op geleefd. De Fransman begint een autobiografische monoloog over hoe zijn familie wegens zijn vrouwelijke trekjes al besloten had dat hij homoseksueel was, voor hij zelf zijn geaardheid kon ontdekken. Vervolgens wordt er heen en weer geschakeld tussen zijn voordracht en een filmische reconstructie daarvan, waarbij de twee soms ingenieus in elkaar overvloeien.

Anekdotes over de band met zijn moeder nemen een fantasierijke vlucht wanneer zij als commentator begint op te duiken in andere herinneringen. Galliennes relaas is zowel ode als aanklacht, en om te onderstrepen hoe groot de impact van deze vrouw op zijn vorming is geweest, neemt hij zelf haar rol voor zijn rekening. Ook enkelen van de personages in zijn verbeelding, onder wie jeugdheldin Sissi, worden gespeeld door de acteur zelf. Al die flamboyante verkleedpartijen geven de film een kluchtig karakter.

Daarnaast schuwt Gallienne het niet zichzelf belachelijk te maken; het oprakelen van pijnlijke momenten uit zijn leven gaat gepaard met een boel over the top handgebaren en geslaakte gilletjes. Dat slaat af en toe door naar het clowneske; bijvoorbeeld als hij in een kuuroord wordt ' ontmaagd' door middel van een darmspoeling, gegeven door Diane Kruger in een bijrolletje. Of als hij verschillende sporten uitprobeert tijdens zijn verblijf op de testosteronrijke kostscholen waar hij van zijn vader heen moet.

De momenten waarop Gallienne tot levensveranderende inzichten komt, zijn het mooist, en krijgen dan ook de spotlight op het podium van het theater. Helaas sneeuwen die momenten grotendeels onder door het komische karakter van de rest. Gallienne had het luchtige aspect waarschijnlijk nodig om alles te kunnen verwerken, maar het resulteert in een stijl die je moet liggen. Zijn nerveuze, onzekere maniertjes in combinatie met de potsierlijke scherts worden al snel irritant.