Regisseur Daniele Luchetti maakte in 2007 furore met zijn Mio Fratello è Figlio Unico, een licht drama over twee broers die opgroeien in de tumultueuze jaren zestig en zeventig, en politieke tegenpolen worden. Met Anni Felici keert hij terug naar het Italië van de vorige eeuw, maar ditmaal om de dynamiek binnen een gezin te schetsen, waarbij de sociaal-politieke geschiedenis van het land slechts indirect een rol speelt.

Het is 1974 en de broertjes Dario (Samuel Garofalo) en Paolo (Niccolò Calvagna) groeien op in het spanningsveld dat is ontstaan tussen hun ouders. Hun vader Guido ( Kim Rossi Stuart) is een zelfzuchtige kunstenaar die zich gedraagt als het cliché betaamt: hij vindt zichzelf een geschenk voor de kunstminnende medemens en is een erbarmelijke vader en echtgenoot. Hun moeder Serena ( Micaela Ramazzotti) is een behoeftige vrouw, vol liefde, maar niet altijd in staat die op de juiste manier te tonen.

Iedereen snakt naar erkenning en kampt met het ontbreken daarvan. Luchetti neemt de tijd om dit zichtbaar te maken en gebruikt daarbij regelmatig camerahoeken en specifieke composities om de onderlinge verhoudingen binnen het gezin duidelijk te maken. Guido vlucht in affaires terwijl Serena instort en zich mee laat voeren  op een golf van feminisme die op dat moment door het land spoelt.

Een sporadische voice-over maakt duidelijk dat we kijken naar een jeugdherinnering van Dario, al is de camera ook regelmatig op plaatsen waar de oudste zoon helemaal niet komt. En dat jochie kan het moeilijk behappen dat zijn ouders, die hij demonstratief bij hun voornamen blijft noemen, niet mét elkaar kunnen, maar ook niet zonder.

De film is een semi-autobiografische terugblik van de Italiaanse regisseur, die zich achteraf beseft dat het ondanks alle ellende toch een mooie tijd was. Hij kiest er daarom voor het drama luchtig te brengen en de scherpe randjes te polijsten. Desondanks weet hij de kijker met één specifieke scène richting het einde emotioneel kundig knock-out te slaan. Luchetti heeft wat tijd nodig om het verhaal op gang te krijgen en zijn personages diepte te geven, maar weet uiteindelijk de juiste snaren te raken voor een prettig, bitterzoet drama met een licht komische ondertoon.